جعفر بن سیدمهدی بن حسن حسینی، مکنی به ابوالهادی. از اکابر علمای امامیۀ خاندان آل قزوینی و کاتبی بلیغ و شاعری ماهر و ادیبی لغوی است که در حلّه سکونت داشته و دارای ریاست مذهبی بود. بخشی از دیوان سیدحیدر حلی در ستایش اوست. وی از شاگردان پدر خود و شیخ انصاری و فاضل ایروانی است. او راست: کتاب اشرافات، در منطق. تلویحات، در اصول فقه. وی در اول محرم سال 1297 یا 1298 هجری قمری در حلّه وفات یافت و در نجف دفن شد. (ریحانه الادب ج 3 ص 292)
