ابن محمد (فخرالدین) بن عمر (صدرالدین) بن علی بن محمد بن حمویه جوینی، مکنی به ابوالمظفر. از امرا و بزرگان ادب و از مردم جوین نیشابور بود. خانواده اش پس از نیمۀ دوم قرن پنجم در شام و مصر سکونت داشتند و او به سال 582 هجری قمری در دمشق به دنیا آمد و در آنجا به تحصیل پرداخت. مردی سخت محتشم، بزرگوار، عالیقدر، خردمند، مدبر، باهوش، شجاع، بخشنده و دانشمند بود. از سال 624 تا 635 هجری قمری ملک کامل محمد بن محمد را خدمت کرد. سلطان نجم الدین از سال 640 تا 643 هجری قمری او را زندانی ساخت و سخت آزارش داد، ولی پس از چندی وی را آزاد کرد و با صله و نواخت به سرکردگی سپاه برگزید. با مرگ نجم الدین و تسلط فرنگ بر دمیاط به تدبیر ملک و فرماندهی سپاه پرداخت. به سال 647 هجری قمری به قتل رسید. کتاب ’تقویم الندیم و عقبی النعیم المقیم’ را به سبک ’مقامات’ نوشته که قدیمترین نسخۀ آن در الازهر موجود است. دیوان شعر او نیز باقی است.
