علی بن المحسن بن علی بن محمد بن ابی الفهم داود بن ابراهیم بن تمیم تنوخی بصری. شاعر و ادیب و مصاحب ابوالعلای معرّی. وی از ابوالحسن علی بن احمد بن کیسان نحوی و اسحاق بن سعد بن حسین سفیان نسوی سماع داشت. و از وی خطیب روایت بسیار دارد و قضاه وقت بجوانی شهادت وی می پذیرفتند. وفات وی بقول عبدالله بن علی بن الاّبنوسی بمحرم سال 447 هجری قمری بود. خطیب گوید: از وی مولد او پرسیدم. گفت: در بصره به نیمۀ شعبان سال 370 هجری قمری متولد شدم. و باز خطیب گوید که او مذهب اعتزال داشت و کتاب القدر تألیف جعفر فریابی نزد وی بود و اصحاب حدیث از مطالبه و اخراج آن کتاب از وی تحاشی داشتند لکن من از وی مطالبۀ کتاب کردم و وی بمن داد و نزد وی بخواندم و اصحاب حدیث نیز بشنیدند و خود در بارۀ احادیث این کتاب ساکت بود و بر چیزی از آن اعتراض نکرد و او را از قضا و دارالضرب ماهی شصت دینار دخل بود و در آخر ماه هیچ نداشت و همه آن مال به اصحاب حدیث انفاق میکرد. درحدیث ثقه و در شهادت متحفظ و در حدیث محتاط و صدوق بود و قضاء چندین ولایت راند از جمله مدائن و اعمال آن و در زیجان و بردان و کرمانشاهان و او مردی ظریف وخوش طبع و گاهی تندخو بود و از او نوادر بسیار در معجم الادباء یاقوت بنقل از خطیب و غیر او آمده است. رجوع به معجم الادباء چ مارگلیوث ج 5 صص 301- 309 شود
