اسعد بن یحیی بن موسی بن منصور عبدالعزیز بن وهب بن عبدالله بن رفیعبن ربیعه بن هبان سلمی، معروف به بهاء سنجاری. ابن خلکان گوید فقیه و عالم خلافی بود. لکن طبع او بشعر گرائید و بشاعری مشهور گشت و نیکو گفت و مدح ملوک کرد و از آنان جوائز یافت و بلاد بسیار بگشت و بزرگان عصر را ثنا گفت. از اشعار او در دست مردمان از قصائد و مقاطیع بسیار است و یاقوت حموی در معاصرین خود نام او برده و گوید او یکی از مجیدین مشهور است. در اول امر فقیهی شافعی بود و سال او نزدیک نود رسید و او جری و ثقه و کیّس و لطیف و مزّاح و با خفت روح بود و ابن خلکان گوید دیوان او را در کتب خانه مقبرۀ اشرفیۀ دمشق دیدم در مجلدی عظیم. مولد او به سال 533 و وفات در 622 هجری قمری بوده است. رجوع به ابن خلکان و ج 4 نامۀ دانشوران ص 139 شود
