احمد بن محمد بن احمد بن جعفر بن حمدان الفقیه الحنفی معروف به قدوری. ریاست حنفیۀ عراق بدو منتهی گشت. و خطیب صاحب تاریخ از وی روایت آرد و کتاب مشهور المختصر از تألیفات اوست. او را با ابوحامد اسفراینی فقیه شافعی مناظراتی است و قدوری ابوحامد را افقه از شافعی می شمرد. و صاحب ریاض گوید قدوری فقه از ابوعبدالله محمد بن یحیی جرجانی فراگرفت و حدیث از محمد بن علی بن مؤید مؤدب و عبدالله بن محمد الجوشنی روایت کند و ابونصر محمد بن محمد فقه از او آموخت و بر مختصر او نیز شرحی کرد و قاضی القضات ابوعبدالله الدامغانی و خطیب از وی حدیث روایت کنند. از تألیفات اوست: شرح مختصر کرخی و تجرید در هفت سفر مشتمل بر مسائل خلاف بین اصحاب او و شافعی و تقریب فی الفروع در یک جلد و مسائل خلاف بین حنفیین در یک مجلد. وشرح ادب القاضی ابوبکر خصاف و المختصر در فروع حنفیه، و چون فقها ’الکتاب’ گویند مطلق، مراد همین المختصر است چنانکه نزد نحویین کتاب سیبویه و نزد اهل معانی و بیان دلائل الاعجاز عبدالقاهر. مولد احمد در سال 362 هجری قمری و به رجب سال 428 در بغداد درگذشت و نسبت او بقدور جمع قدر است و ابن خلکان گوید سبب این انتساب معلوم نیست و سمعانی نیز از بیان علت ساکت است
