محمد مکنی به ابوالحسین بن احمد بن محمد بن عبدالله بن حسن بن حسین علی بن حسین علی بن ابیطالب. علوی مردی ادیب، حافظ قرآن، راویۀ اشعار و از قدماء خاندان بنی زباره است، یعنی پدر دومش محمد بن عبدالله ملقب به ’زباره’ و خود برادر ابوعلی زباری میباشد. او شیخ طالبیین در نیشابور و خراسان در قرن 3 و4 و فرزندش سید ابی محمد زباری معروف است. علاوه بر ادب و شعر در تواریخ و وقائع ایام اطلاعاتی وسیع داشت و دارای خطی دلکش و زبانی فصیح بود. گروه بیشماری ازامراء و سرداران لشکر و همچنین از دیگر طبقات مردم در نیشابور بدو گرویدند. در این هنگام حکومت در دست ابوالحسن نصر بن احمد بود و ابوالحسین زباری را در بند کرده ببخارا احضار و درآنجا زندانی کردند. امیر سعید پس از چندی وی را ببخشود و به نیشابور برگردانید و فرمود تا وظیفۀ مقرره اش را ماهانه بپردازند و این خود نخستین بار بود که به یکی از علویان در خراسان (از طرف حکومت) مرتبی پرداخت میشد. ابوالحسین زباری از ابوعبدالله محمد بن ابراهیم بوشنجی و ابراهیم بن ابیطالب و ابراهیم بن اسحاق بن خزیمه و اقران او حدیث شنید و بوسیلۀ علی بن قتیبه از فضل بن شاذان کتابهً نقل حدیث کرد. فرزندش ابومنصور از وی روایت دارد ابوالحسین در 339 هجری قمری درگذشت. (از انساب سمعانی)
