ابوالحسن عباد بن عباس بن عباد طالقانی. وی از ابوخلیفه فضل بن حباب بصری و ابوبکر محمد بن یحیی مروزی بغدادی و جعفر بن محمد بن حسن قرمانی و محمد بن حبان مازنی و گروهی از بغدادیان سماع کرده است و او پدر صاحب اسماعیل بن عبادوزیر است. و عباد وزیر حسن بن بویه بوده است. ابواسحاق بن حمزه حافظ و ابوالشیخ و جز آنان از متقدمان از وی روایت کرده و به سال 335 یا 334 هجری قمری درگذشته است. ابوالعلا احمد بن محمد بن فضل حافظ بزبان خود در اصفهان از قول محمد بن طاهر مقدسی حافظ بمن گفت که کتابی از تألیفات ابوالحسن عباد بن عباس طالقانی پدر صاحب اسماعیل در کتاب خانه پسرش ابوالقاسم اسماعیل بن عباد در شهر ری دیدم. درباره احکام قرآن که در آن به یاری مذهب اعتزال برخاسته است و این کتاب را هر که ببیند نیکو میشمرد. ابوبکر بن مردویه و محدثان اصفهانی و پسرش ابوالقاسم اسماعیل بن عباد طالقانی وزیر معروف به صاحب از آن کتاب روایت کرده اند و صاحب در شعر و ادب در سراسر جهان نامور است و نیازی به شناساندن او نیست. وی از محدثان اصفهانی و بغدادی و رازی سماع کرده و هم خود خبر داده است و او دیگران را به جستن حدیث و کتب آن برمی انگیخته و تشویق میکرده است. و ابوالمناقب حمزه بن اسماعیل علوی بنقل از ابومسعر سلیمان بن ابراهیم حافظ اصفهانی و ابوبکر احمد بن موسی بن مردویه حافظ، روایت کند که از صاحب ابوالقاسم اسماعیل بن عباد بن عباس شنیده اند که گفته است: هر که حدیث ننویسد لذت و شیرینی اسلام را درک نمیکند و او نیز حدیث روایت کرده است. (الانساب سمعانی برگ 363 ’ب’) و رجوع به بصاحب بن عباد شود
