هبه الله بن حسن مکنی به ابوالحسن. ابن الانباری نام او را در طبقات النحویین آورده است. وی ازافاضل اهل ادب، و شاعری ملیح الشعر است. او راست: یا لیله سلک ازمان بطیبها فی کل مسلک اذ ارتقی درج المسرره مدرکا ما لیس یدرک والبدر قد فضح الظلام فستره عنه مهتک و کانما زهر النجوم بلمعها شعل تحرّک و الغیم احیانا یموج کانه ثوب ممسک و کان ّ نشر المسک ینفح فی النسیم اذا تحرک والنور یبسم فی الریاض فان نظرت الیه سرک شارطت نفسی ان اقو م بحقها والشرط املک حتی تولی اللیل منهزما و جاء الصبح یضحک واه الفتی لو انه فی ظل طیب العیش یترک والمرء یحسب عمره فاذا اتاه الشیب فذلک. و او در آخر ماه رمضان سنۀ 428 هجری قمری در خلافت القائم بامراﷲ ببغداد، فجاءه بمرد. رجوع شود به معجم الادباء چ مارگلیوث ج 7 ص 239 و 240
