ابوالفرج علی بن حسین بن هندو. او در طب شاگرد ابوالخیر حسن بن سوار بغدادی است. فیلسوف و طبیب و شاعر ایرانی بدربار آل بویه. چندی کاتب عضدالدولۀ دیلمی بود و کتب عدیده در طب و فلسفه دارد و ابومنصور ثعالبی مقام او را در شعر ستوده و وی را از ندماء صاحب بن عباد گفته است و از اشعار اوست: ما للمعیل و للمعالی انما کسب المکارم للوحید الفارد فالشمس تجتاب السماء فریده و ابوبنات النعش فیها راکد. و نیز: خلیلی ّ لیس الرأی ماتریان فشانکما انی ذهبت لشانی خلیلی ّ لولا ان فی السعی رفعه لما کان یوماً یداب القمران. او راست: کتاب مفتاح الطب و الکلم الروحانیه من الحکم الیونانیه و المقاله المشوفه فی المدخل الی علم الفلسفه و جز آن. وفات او در 420 هجری قمری بشهر گرگان بوده است و حاجی خلیفه در ذکر مفتاح الطب 410 مینویسد
