کمال الدین عبدالرزاق بن احمد بن محمد، و او را ابن فوطی نیز میگفتند. از مشاهیر علمای حدیث و تاریخ و صاحب ید طولی در حکمت. مولد او به سال 642 ه. ق. و وفات 723. و گویند او از اخلاف معن بن زائدۀ شیبانی است. آنگاه که هلاکو بغداد را تسخیر کرد او را ببردگی گرفتند و چون غنیمتی جنگی در سهم خواجه نصیرالدین حکیم طوسی معروف افتاد و اونزد خواجه بتکمیل علوم و فنون خویش پرداخت و چون صاحب خطی نیکو بود آثار خواجه و کتب دیگر را برای او استنساخ میکرد، آنگاه که حکیم طوسی رصد خانه مراغه تأسیس کرد دستیار خواجه بود و سپس به بغداد شد و کتابداری مدرسه مستنصریه بدو واگذاشتند و در این وقت وی بمطالعۀ تواریخ بسیار فرصت یافت و تألیفات کثیرۀاو در این زمان آغاز شد که از آنجمله است: مجمعالاّداب فی معجم الاسماء علی معجم الالقاب و آن کتابی ضخیم است در پنجاه مجلد. دررالاصداف فی غررالاوصاف در بیست مجلد. تلقیح الافهام فی المؤتلف والمحتلف. تاریخ عالم از آغاز خلقت تا خراب بغداد. الدررالناصعه فی شعراء المائهالسابعه. الحوادث الجامعه و التجارب النافعه فی الماءهالسابعه و او را بفارسی و عربی اشعار بوده است
