ابن نصرالله حلبی معروف به ابن سلّوم. وی رئیس اطباء دولت عثمانی و ندیم سلطان محمد بن ابراهیم بود. و در حلب متولد شد و هم در آنجا نشأت یافت و نزد دانشمندان آن سامان تلمذ کرد و در علوم عقلی و طب سرآمد اقران گردید. صالح آوازی خوش داشت و موسیقی میدانست و شعر میسرود لیکن از اشعار او جز این دو بیت در دست نیست: سقانی من اهوی کلون خدود مداماً یری سرالقلوب مذاعا و مذ شبب الابریق فی کاس حاننا اقامت دراویش الحباب سماعاً. او راست:برء الساعه در طب. صالح به غایت کریم النفس بود و بشعرا میپرداخت و آنان را در حق وی مدایحی است که از آنجمله است قصیدۀ عبدالباقی بن احمد سمان دمشقی که آغاز آن چنین است: بذکرک بعدالله یستفتح الذکر فما لسواک الآن نهی و لا امر. صالح بسال 1081 هجری قمری درگذشت. (اعلام النبلاء ج 6 ص 344 و 345). چلبی در کشف الظنون کتاب ’غایه البیان فی تدبیر الانسان’ را که بترکی نوشته شده بدو نسبت داده و گوید وی بسال 1080 درگذشت
