ابوجعفر احمد بن محمد بن احمد بن ابی الاشعث. اصلاً ایرانی است. بموصل هجرت کرده و پس از زندگانی دراز در سال 359 ه. ق. درگذشته است. معالجۀ کودکی از فرزندان ناصرالدوله موجب شهرت و منشاء ترقی و ثروت او شد. هوشی سرشار و عقلی سلیم داشت. هم ّ واحد او علوم طبی و فلسفی بود و شاگردان بسیارتربیت کرد، یکی از پسران او محمد نام از مشاهیر اطبای عصر خویش است. تألیفات عدیده داشته و بهترین کتب او کتابی است در الهیات و کتب دیگری در طب دارد ازقبیل کتاب الادویهالمفرده. کتاب الحیوان. کتاب فی الجدری و الحصبه و الحمیقاء. کتاب فی السرسام و البرسام ومداواتهما. کتاب فی القولنج. کتاب فی البرص و البهق. کتاب فی الصرع. کتاب فی الاستسقا. کتاب فی المالنخولیا. کتاب فی ظهور الدم. کتاب الغاذی و المغتذی. کتاب امراض المعده و مداواتها. شرح کتاب الحمیاث لجالینوس
