ابراهیم بن محمد بن علی بن عبدالله بن عباس، معروف به امام، برادر عبدالله سفاح و منصور دوانقی. متولد به سال 82 ه. ق. پدرش محمد شروع بدعوت سرّی کرده و سپس حق امامت را به ابراهیم تفویض کرد. ابراهیم شخصی را موسوم به بکیر بن ماهان برای دعوت به خراسان فرستادو بکیر در 127 درگذشت و ابوسلمه خلال را بجای خود بدعوت گماشت و در سال 128 ابومسلم معروف رئیس دعات سرّی بنی عباس گشت و امر آنان در خراسان قوت گرفت. ابراهیم در این مدت در قصبۀ حمیمه جنوب دریاچۀ طبریه میزیست و چون بنی امیه از ف تنه خراسان خبر یافتند ابراهیم امام را دستگیر کردند (سال 129) و بحرّان برده بازداشتند تا از دنیا برفت و بقول بعض مورخین به امر مروان دوم آخرین خلیفۀ اموی بصورتی فجیع کشته شد
