ابراهیم بن المهدی بن المنصور(اِ مِ نِلْ مَ دی یِ نِلْ مَ)
مکنی به ابواسحاق عباسی، برادر هارون الرشید. مادرش شکله از اهل طبرستان، و گویند دختر پادشاه طبرستان بوده است (162-224 ه. ق.). مردی ادیب و شاعر و در غنابر هر کس تقدم داشت. قبل از او از خلیفه زادگان کسی مانند وی در شعر و فصاحت دیده نشده و خنیاگران در صناعت خویش او را حکم میکردند. در سال 202 اهل بغدادو بنی عباس با او بیعت کردند و لقب مبارک بدو دادند. در آن وقت مأمون در خراسان بود و حضرت امام علی بن موسی الرضا را ولیعهد خویش کرده بود. حسن بن سهل مأمور تسکین ف تنه بغداد شده و سپاهیان بغداد را در واسطبشکست و چون مأمون وارد بغداد گردید (15 صفر 204) ابراهیم مخفی گشت. کسان مأمون عاقبت او را دستگیر کردند لیکن مأمون او را آزاد کرد و سرانجام به سرمن رأی در رمضان 224 درگذشت. (ابن خلکان و غیره). از کتب اوست: کتاب ادب ابراهیم. کتاب الطبیخ. کتاب الطب. کتاب الغنا. و ابن الندیم گوید او را صد ورقه شعر است
