کامرشپیل (Kammerspiel) جنبشی در سینمای صامت آلمان بود که توسط فیلمسازانی چون فریدریش ویلهلم مورنائو و گئورگ ویلهلم پابست آغاز شد. خصوصیات اصلی این سینما شامل توجه به روانشناسی شخصیت، فقدان طراحی صحنه پیچیده و توصیف طبقهٔ کارگر آلمان بودند. اولین فیلم کامراشپیل در آلمان پلکان عقبی (۱۹۲۱) ساختهٔ لئوپولد یسنر بود. این جنبش به شدت تحت تأثر تئاتر مجلسی ماکس راینهارت بود. شخصیت های برجسته جنبش کامرشپیل عبارتند از: لوپو پیک فریدریش ویلهلم مورنائو کارل مایر گئورگ ویلهلم پابست فیلم های شاخص متلاشی (۱۹۲۱) ساختهٔ لوپو پیک پلکان عقبی (۱۹۲۱) ساختهٔ لئوپولد یسنر تحقیرشده ترین مرد (۱۹۲۴) فریدریش ویلهلم مورنائو واژه ای به زبان آلمانی است به معنای بازی اتاقی، و اصطلاحی است برای نمایش هایی که تماما در یک اتاق می گذرد اما در سینما به نوعی فیلم صامت اطلاق می شد که در دهه 1920 در آلمان ساخته می شدند.فیلم های کامراشپیل، آثاری ناتورالیستی و روانی بودند که در فضاهای سرد و تاریک می گذشتند. مشخصه بارز این فیلم ها، عدم وجود میان نوشته یا کمبود آن بود، همچنین این فیلم ها بیشتر بر حالت های ظاهری شخصیت ها و رفتار آنها تکیه می کرد. این تاکید گاه به صحنه هایی با حرکت های کند و افراط در بازیگری منتهی می شد، اما در ضمن احساسات درونی تکان دهنده ای را به نمایش می گذاشت.کامرشپیل (Kammerspiel) جنبشی در سینمای صامت آلمان بود که توسط فیلمسازانی چون فریدریش ویلهلم مورنائو و گئورگ ویلهلم پابست آغاز شد. خصوصیات اصلی این سینما شامل توجه به روانشناسی شخصیت، فقدان طراحی صحنه پیچیده و توصیف طبقهٔ کارگر آلمان بودند. اولین فیلم کامراشپیل در آلمان پلکان عقبی (۱۹۲۱) ساختهٔ لئوپولد یسنر بود. این جنبش به شدت تحت تأثر تئاتر مجلسی ماکس راینهارت بود. شخصیت های برجسته جنبش کامِرشْپیل عبارتند از: لوپو پیک فریدریش ویلهلم مورنائو کارل مایر گئورگ ویلهلم پابست فیلم های شاخص متلاشی (۱۹۲۱) ساختهٔ لوپو پیک پلکان عقبی (۱۹۲۱) ساختهٔ لئوپولد یسنر تحقیرشده ترین مرد (۱۹۲۴) فریدریش ویلهلم مورنائو واژه ای به زبان آلمانی است به معنای بازی اتاقی، و اصطلاحی است برای نمایش هایی که تماما در یک اتاق می گذرد اما در سینما به نوعی فیلم صامت اطلاق می شد که در دهه 1920 در آلمان ساخته می شدند.فیلم های کامراشپیل، آثاری ناتورالیستی و روانی بودند که در فضاهای سرد و تاریک می گذشتند. مشخصه بارز این فیلم ها، عدم وجود میان نوشته یا کمبود آن بود، همچنین این فیلم ها بیشتر بر حالت های ظاهری شخصیت ها و رفتار آنها تکیه می کرد. این تاکید گاه به صحنه هایی با حرکت های کند و افراط در بازیگری منتهی می شد، اما در ضمن احساسات درونی تکان دهنده ای را به نمایش می گذاشت.
