معنی Formalism

Formalism

فرمالیسم (Formalism) یک رویکرد نظری در نقد ادبی و هنری است که بر فرم، ساختار و تکنیک های به کار رفته در اثر تمرکز دارد، نه بر محتوا، زمینه های تاریخی، اجتماعی یا فرهنگی آن. این رویکرد در اوایل قرن بیستم ظهور کرد و تأثیرات عمیقی بر نظریه های ادبی و هنری گذاشت. در ادامه به بررسی جزئیات بیشتر این مکتب و کاربردهای آن می پردازیم:
تعریف فرمالیسم
فرمالیسم به مطالعه دقیق و تحلیلی ساختار و فرم یک اثر هنری یا ادبی می پردازد. این مکتب بر این باور است که معنای یک اثر در خود آن اثر نهفته است و برای درک آن نیازی به بررسی زمینه های خارجی نیست.
تاریخچه و توسعه
1. فرمالیسم روسی:
- این مکتب در اوایل قرن بیستم در روسیه با آثار نظریه پردازانی مانند ویکتور شکلوفسکی، رومان یاکوبسن و بوریس ایخنباوم شکل گرفت. این نظریه پردازان بر این باور بودند که ویژگی های صوری و فنی آثار ادبی از اهمیت ویژه ای برخوردارند و باید مورد مطالعه و تحلیل قرار گیرند.
2. فرمالیسم نو (New Criticism):
- در دهه های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰، مکتب فرمالیسم نو در ایالات متحده توسعه یافت. این مکتب با نظریه پردازانی مانند کلینت بروکس و جان کرانسی هولمز برجسته شد و تمرکز خود را بر تجزیه و تحلیل دقیق متن، بدون توجه به نیت نویسنده یا تأثیرات خارجی، گذاشت.
ویژگی ها و اصول فرمالیسم
1. تمرکز بر فرم و ساختار:
- تحلیل دقیق ساختارهای زبانی، نحوه بیان، و تکنیک های ادبی به کار رفته در اثر.
2. بی توجهی به زمینه های خارجی:
- مطالعه اثر بدون در نظر گرفتن عوامل تاریخی، اجتماعی، فرهنگی یا بیوگرافی نویسنده.
3. استفاده از ابزارهای تحلیلی دقیق:
- استفاده از مفاهیمی مانند آیرونی، تناقض، نماد، و موتیف برای تحلیل و درک اثر.
4. نقد داخلی:
- اعتقاد به این که هر اثر به تنهایی و به عنوان یک موجودیت مستقل باید بررسی و تحلیل شود.
کاربردها و تأثیرات فرمالیسم
1. نقد ادبی:
- فرمالیسم ابزارهای مفیدی برای تحلیل دقیق و موشکافانه متون ادبی فراهم کرده است که به فهم بهتر ساختار و تکنیک های ادبی کمک می کند.
2. هنرهای تجسمی:
- در هنرهای تجسمی نیز فرمالیسم به تحلیل دقیق عناصر بصری، ترکیب بندی، رنگ، و فرم می پردازد.
3. سینما:
- در مطالعات سینمایی، فرمالیسم به تحلیل ساختارهای روایی، تکنیک های فیلم برداری، تدوین، و صداگذاری کمک می کند.
نمونه های معروف
1. ادبیات:
- تحلیل آثار ویلیام شکسپیر، جیمز جویس، و تی. اس. الیوت بر اساس اصول فرمالیسم برای درک بهتر تکنیک های ادبی و ساختارهای زبانی آنها.
2. هنرهای تجسمی:
- تحلیل آثار هنرمندان مدرن مانند پابلو پیکاسو و واسیلی کاندینسکی که بر فرم و ترکیب بندی تأکید دارند.
3. سینما:
- تحلیل فیلم های آلفرد هیچکاک، استنلی کوبریک و آندری تارکوفسکی که به دلیل تکنیک های بصری و ساختاری پیچیده شان مورد توجه قرار گرفته اند.
نتیجه گیری
فرمالیسم به عنوان یک رویکرد تحلیلی دقیق و موشکافانه، ابزاری قدرتمند برای درک و تحلیل آثار هنری و ادبی فراهم می کند. این مکتب با تمرکز بر فرم و ساختار، به ما کمک می کند تا به زیبایی ها و پیچیدگی های داخلی آثار پی ببریم و از تأثیرات خارجی فاصله بگیریم. هرچند که فرمالیسم ممکن است از نظر برخی محدودکننده باشد، اما به عنوان یکی از ابزارهای مهم نقد، جایگاه ویژه ای در مطالعات هنری و ادبی دارد.
جنبشی هنری که در آن فرم بر محتوا ارجحیت دارد. به عبارت دیگر نحوه عرضه هر چیز، بیش از محتوای آن مهم است. در نظر فرمالیست ها، فرم در خود کامل است و توجیهات زیبایی شناختی خود را دارد.در مطالعات سینمایی، وقتی فرمالیسم مطرح می شود منظور این است که، عناصر فرمالیستی اثر چگونه بر ارائه آن، اثر می گذارند. فرمالیسم (Formalism) یک رویکرد نظری در نقد ادبی و هنری است که بر فرم، ساختار و تکنیک های به کار رفته در اثر تمرکز دارد، نه بر محتوا، زمینه های تاریخی، اجتماعی یا فرهنگی آن. این رویکرد در اوایل قرن بیستم ظهور کرد و تأثیرات عمیقی بر نظریه های ادبی و هنری گذاشت. در ادامه به بررسی جزئیات بیشتر این مکتب و کاربردهای آن می پردازیم:
تعریف فرمالیسم
فرمالیسم به مطالعه دقیق و تحلیلی ساختار و فرم یک اثر هنری یا ادبی می پردازد. این مکتب بر این باور است که معنای یک اثر در خود آن اثر نهفته است و برای درک آن نیازی به بررسی زمینه های خارجی نیست.
تاریخچه و توسعه
1. فرمالیسم روسی:
- این مکتب در اوایل قرن بیستم در روسیه با آثار نظریه پردازانی مانند ویکتور شکلوفسکی، رومان یاکوبسن و بوریس ایخنباوم شکل گرفت. این نظریه پردازان بر این باور بودند که ویژگی های صوری و فنی آثار ادبی از اهمیت ویژه ای برخوردارند و باید مورد مطالعه و تحلیل قرار گیرند.
2. فرمالیسم نو (New Criticism):
- در دهه های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰، مکتب فرمالیسم نو در ایالات متحده توسعه یافت. این مکتب با نظریه پردازانی مانند کلینت بروکس و جان کرانسی هولمز برجسته شد و تمرکز خود را بر تجزیه و تحلیل دقیق متن، بدون توجه به نیت نویسنده یا تأثیرات خارجی، گذاشت.
ویژگی ها و اصول فرمالیسم
1. تمرکز بر فرم و ساختار:
- تحلیل دقیق ساختارهای زبانی، نحوه بیان، و تکنیک های ادبی به کار رفته در اثر.
2. بی توجهی به زمینه های خارجی:
- مطالعه اثر بدون در نظر گرفتن عوامل تاریخی، اجتماعی، فرهنگی یا بیوگرافی نویسنده.
3. استفاده از ابزارهای تحلیلی دقیق:
- استفاده از مفاهیمی مانند آیرونی، تناقض، نماد، و موتیف برای تحلیل و درک اثر.
4. نقد داخلی:
- اعتقاد به این که هر اثر به تنهایی و به عنوان یک موجودیت مستقل باید بررسی و تحلیل شود.
کاربردها و تأثیرات فرمالیسم
1. نقد ادبی:
- فرمالیسم ابزارهای مفیدی برای تحلیل دقیق و موشکافانه متون ادبی فراهم کرده است که به فهم بهتر ساختار و تکنیک های ادبی کمک می کند.
2. هنرهای تجسمی:
- در هنرهای تجسمی نیز فرمالیسم به تحلیل دقیق عناصر بصری، ترکیب بندی، رنگ، و فرم می پردازد.
3. سینما:
- در مطالعات سینمایی، فرمالیسم به تحلیل ساختارهای روایی، تکنیک های فیلم برداری، تدوین، و صداگذاری کمک می کند.
نمونه های معروف
1. ادبیات:
- تحلیل آثار ویلیام شکسپیر، جیمز جویس، و تی. اس. الیوت بر اساس اصول فرمالیسم برای درک بهتر تکنیک های ادبی و ساختارهای زبانی آنها.
2. هنرهای تجسمی:
- تحلیل آثار هنرمندان مدرن مانند پابلو پیکاسو و واسیلی کاندینسکی که بر فرم و ترکیب بندی تأکید دارند.
3. سینما:
- تحلیل فیلم های آلفرد هیچکاک، استنلی کوبریک و آندری تارکوفسکی که به دلیل تکنیک های بصری و ساختاری پیچیده شان مورد توجه قرار گرفته اند.
نتیجه گیری
فرمالیسم به عنوان یک رویکرد تحلیلی دقیق و موشکافانه، ابزاری قدرتمند برای درک و تحلیل آثار هنری و ادبی فراهم می کند. این مکتب با تمرکز بر فرم و ساختار، به ما کمک می کند تا به زیبایی ها و پیچیدگی های داخلی آثار پی ببریم و از تأثیرات خارجی فاصله بگیریم. هرچند که فرمالیسم ممکن است از نظر برخی محدودکننده باشد، اما به عنوان یکی از ابزارهای مهم نقد، جایگاه ویژه ای در مطالعات هنری و ادبی دارد.
جنبشی هنری که در آن فرم بر محتوا ارجحیت دارد. به عبارت دیگر نحوه عرضه هر چیز، بیش از محتوای آن مهم است. در نظر فرمالیست ها، فرم در خود کامل است و توجیهات زیبایی شناختی خود را دارد.در مطالعات سینمایی، وقتی فرمالیسم مطرح می شود منظور این است که، عناصر فرمالیستی اثر چگونه بر ارائه آن، اثر می گذارند.