سینمای صامت (Silent Film) به دوره ای از تاریخ سینما گفته می شود که فیلم ها بدون صدای همزمان تولید و نمایش داده می شدند. این دوره از ابتدای اختراع سینما در اواخر قرن نوزدهم آغاز شد و تا اواخر دهه ۱۹۲۰ ادامه داشت، تا زمانی که تکنولوژی صدای همزمان (صدای سینک شده با تصویر) معرفی شد. ویژگی های کلیدی سینمای صامت عبارتند از: 1. عدم وجود دیالوگ های شنیداری : در فیلم های صامت، دیالوگ ها و توضیحات به صورت بین نویس (intertitles) بین صحنه ها نمایش داده می شدند. 2. تکیه بر بازیگری بیانگر : بازیگران در سینمای صامت بیشتر از زبان بدن، حالات چهره و حرکات برای انتقال احساسات و داستان استفاده می کردند. این امر به بازیگری در این دوره حالت اغراق آمیز و تئاتری می داد. 3. موسیقی زنده : نمایش فیلم های صامت اغلب با همراهی موسیقی زنده انجام می شد. نوازندگان در سینماها یا تئاترها، موسیقی متن را به صورت زنده اجرا می کردند تا احساسات و تنش های فیلم را تقویت کنند. 4. نوآوری های بصری : فیلم سازان این دوره به شدت بر نوآوری های بصری و تکنیک های فیلم برداری مانند کات ها، مونتاژ، نورپردازی و جلوه های ویژه تمرکز داشتند تا داستان ها را به طور مؤثرتری روایت کنند. 5. ژانرهای مختلف : سینمای صامت شامل ژانرهای مختلفی بود، از جمله کمدی، درام، ماجراجویی، وحشت و علمی-تخیلی. هر یک از این ژانرها به نحوی خاص با محدودیت های صامت بودن تطابق پیدا کردند. فیلم های برجسته سینمای صامت شامل آثار کارگردانانی چون چارلی چاپلین، باستر کیتون، دیوید وارک گریفیث، فریتز لانگ و سرگئی آیزنشتاین هستند. برخی از فیلم های معروف این دوره عبارتند از: - `تولد یک ملت` (The Birth of a Nation) ساخته دیوید وارک گریفیث - `دزد بغداد` (The Thief of Bagdad) ساخته داگلاس فیربنکس - `روشنایی های شهر` (City Lights) ساخته چارلی چاپلین - `بچه` (The Kid) ساخته چارلی چاپلین - `متروپولیس` (Metropolis) ساخته فریتز لانگ - `رزمناو پوتمکین` (Battleship Potemkin) ساخته سرگئی آیزنشتاین این دوره از سینما، با وجود محدودیت های فنی، به دلیل خلاقیت های هنری و نوآوری های بصری، تأثیر بسیار زیادی بر تاریخ سینما و تکامل هنر فیلم سازی داشته است. هر فیلمی که در آن صدا نقشی نداشته باشد را صامت گویند. هر فیلمی را که متعلق به دوران قبل از ورود صدا به سینما است، یعنی فیلم هایی که در فاصله سال های 1895 تا 1927 ساخته شده را فیلم صامت گویند. فیلم های این دوره را معمولا بر اساس توسعه تاریخی این صنعت و نیز جنبه های خاص آن که با سینمای ناطق تفاوت دارد ارزیابی می کنند.سینمای صامت (Silent Film) به دوره ای از تاریخ سینما گفته می شود که فیلم ها بدون صدای همزمان تولید و نمایش داده می شدند. این دوره از ابتدای اختراع سینما در اواخر قرن نوزدهم آغاز شد و تا اواخر دهه ۱۹۲۰ ادامه داشت، تا زمانی که تکنولوژی صدای همزمان (صدای سینک شده با تصویر) معرفی شد. ویژگی های کلیدی سینمای صامت عبارتند از: 1. عدم وجود دیالوگ های شنیداری : در فیلم های صامت، دیالوگ ها و توضیحات به صورت بین نویس (intertitles) بین صحنه ها نمایش داده می شدند. 2. تکیه بر بازیگری بیانگر : بازیگران در سینمای صامت بیشتر از زبان بدن، حالات چهره و حرکات برای انتقال احساسات و داستان استفاده می کردند. این امر به بازیگری در این دوره حالت اغراق آمیز و تئاتری می داد. 3. موسیقی زنده : نمایش فیلم های صامت اغلب با همراهی موسیقی زنده انجام می شد. نوازندگان در سینماها یا تئاترها، موسیقی متن را به صورت زنده اجرا می کردند تا احساسات و تنش های فیلم را تقویت کنند. 4. نوآوری های بصری : فیلم سازان این دوره به شدت بر نوآوری های بصری و تکنیک های فیلم برداری مانند کات ها، مونتاژ، نورپردازی و جلوه های ویژه تمرکز داشتند تا داستان ها را به طور مؤثرتری روایت کنند. 5. ژانرهای مختلف : سینمای صامت شامل ژانرهای مختلفی بود، از جمله کمدی، درام، ماجراجویی، وحشت و علمی-تخیلی. هر یک از این ژانرها به نحوی خاص با محدودیت های صامت بودن تطابق پیدا کردند. فیلم های برجسته سینمای صامت شامل آثار کارگردانانی چون چارلی چاپلین، باستر کیتون، دیوید وارک گریفیث، فریتز لانگ و سرگئی آیزنشتاین هستند. برخی از فیلم های معروف این دوره عبارتند از: - `تولد یک ملت` (The Birth of a Nation) ساخته دیوید وارک گریفیث - `دزد بغداد` (The Thief of Bagdad) ساخته داگلاس فیربنکس - `روشنایی های شهر` (City Lights) ساخته چارلی چاپلین - `بچه` (The Kid) ساخته چارلی چاپلین - `متروپولیس` (Metropolis) ساخته فریتز لانگ - `رزمناو پوتمکین` (Battleship Potemkin) ساخته سرگئی آیزنشتاین این دوره از سینما، با وجود محدودیت های فنی، به دلیل خلاقیت های هنری و نوآوری های بصری، تأثیر بسیار زیادی بر تاریخ سینما و تکامل هنر فیلم سازی داشته است. هر فیلمی که در آن صدا نقشی نداشته باشد را صامت گویند. هر فیلمی را که متعلق به دوران قبل از ورود صدا به سینما است، یعنی فیلم هایی که در فاصله سال های 1895 تا 1927 ساخته شده را فیلم صامت گویند. فیلم های این دوره را معمولا بر اساس توسعه تاریخی این صنعت و نیز جنبه های خاص آن که با سینمای ناطق تفاوت دارد ارزیابی می کنند.
