اکسپرسیونیسم (Expressionism) در سینما یک جریان هنری است که در دهه ۱۹۲۰ میلادی در آلمان و بعدها در سراسر جهان پر رونق شد. این جریان با استفاده از تکنیک های ویژه و نوآورانه، سعی داشت تا احساسات، ایده ها و تجربیات عمیق فردی و اجتماعی را به شکلی غنی و تأثیرگذار به تصویر بکشد. مهمترین ویژگی های اکسپرسیونیسم در سینما عبارتند از: 1. تکنیک های بصری نوآورانه : استفاده از تصاویر غنی، نورپردازی نوآورانه، زوایای دوربین غیرمعمول و افکت های ویژه برای ایجاد جو احساسی شدید. 2. بیان عمیق احساسات و ایده ها : تمرکز بر بیان عمیق احساسات، اندیشه ها و تجربیات فردی و اجتماعی به شکلی نیرومند و غنی. 3. تمرکز بر واقعیت داخلی و ذهنی : تاکید بر نمایش داخلیت و واقعیت های ذهنی شخصیت ها و اجراهای عمیق روانی. 4. نقد اجتماعی و سیاسی : بیان نقدهای اجتماعی، سیاسی و فرهنگی از طریق شکل و محتوا. 5. برهمکنش با جریان های هنری دیگر : اکسپرسیونیسم در سینما نه تنها در سینما بلکه در تئاتر، نقاشی و ادبیات نیز تأثیرگذار بوده و با جریان های هنری دیگر به تعامل می پردازد. نمونههایی از فیلمهای اکسپرسیونیستی: - مطب دکتر کالیگاری به کارگردانی روبرت وینه 1920 - از صبح به نیمهشب به کارگردانی کارل هاینز مارتین 1920 - گولم: چگونه به این جهان آمد 1920 به کارگردانی پل واگنر و کارل بوئس - نوسفراتو به کارگردانی فردریش ویلهلم مورنائو 1922 - سایههای هشدار دهنده به کارگردانی آرتور رابینسون 1923 دستهای اورلاک به کارگردانی روبرت وینه 1924 سازه های مومی به کارگردانی پل لنی و لئو برینسکی 1924 تنوع به کارگردانی ایوالد آندره دوپونت 1925 دانشجویی از پراگ به کارگردانی هنریک گالین 1926 متروپولیس به کارگردانی فریتس لانگ 1927
