معنی حَكِيم
- حَكِيم
- قابل قضاوت، عاقل، خردمند
واژههای مرتبط با حَكِيم
حَمِيم
- حَمِيم
- صَمیمی
بَكِير
- بَكِير
- دَست نَخُوردِه، اَوایِل
حَفِيف
- حَفِيف
- صِدایِ خِش خِش، سوئیچ کَردَن
حَزِين
- حَزِين
- اَفسُردِه، غَمگین، نااُمید، دِل شِکَستِه، غَمگینی، ناراحَت
حَدِيد
- حَدِيد
- آهَنین، آهَن
حَدِيث
- حَدِيث
- گَپ زَدَن، تَصَادُف، مُدِرن، اَخیراً
حَاكِم
- حَاكِم
- حاکِم، فَرماندار
ذَكِيّ
- ذَكِيّ
- باهوش، خُوشمَزِه، هوشمَند، زیرَک، زِرَنگ
تَحكِيم
- تَحكِيم
- داوَری