زبان کتاب اوستا است و یکی از اصول و پایه های زبان ایران است. این زبان خاصه قسمتهای قدیم آن (گاته) بسیار کهنه بنظر میرسد و مانند زبان سنسکریت و عربی دارای اعراب است یعنی اواخر کلمات از روی تغییر عوامل تغییر میکرده است. همچنین دارای علایم جنسی وتثنیه بوده است. (سبک شناسی بهار ج 1 ص 14). رجوع به ص 6 تا 13 همان کتاب و نیز به مقدمۀ برهان قاطع چ معین، و مقدمۀ لغت نامه ص 60 و ’ایران’ و ’اوستا’ شود
