آسبان، طَحّان: چو بشنید از آسیابان سخُن نه سر دید از آن کار پیدا نه بن، فردوسی، فروماند از آن آسیابان شگفت شب تیره اندیشه اندرگرفت، فردوسی، هر آنکس که او فرّ یزدان ندید از این آسیابان بباید شنید، فردوسی، گشاد آسیابان در آسیا به پشت اندرش بار لختی گیا، فردوسی، بدو آسیابان بتشویر گفت که جز تنگدستی مرا نیست جفت، فردوسی، بشد آسیابان دو دیده پرآب بزردی دو رخسار چون آفتاب، فردوسی، پدرْمان یکی آسیابان پیر بر این دامن کوه نخجیرگیر، فردوسی، از این آسیابان بپرسید مه که بَرْسَم کرا خواهی ای روزبه ؟ فردوسی، از بس که بر تو برگشت این آسیای گیتی چون مرد آسیابان پرگرد آسیائی، ناصرخسرو، آسیابان را به بینی چون از او بیرون شوی وندرین جا هم ببینی چشمت ار بیناستی، ناصرخسرو
دیدن آسیابان در خواب به تاویل، مردی بود که مردم را دردست ا و روزی بود و چون آسیابان جوان بود، به تاویل نیکو باشد و اگر بیند که آسیاب به خر میگردد یا با شتر، و آردِ نیکو فرو می آید، دلیل بود که آسیابان را دولت و اقبال بود. اگر به وقت گردیدن، آسیابان بانگِ سنگِ آسیاب بشنود، کار وی قوی گردد. محمد بن سیرین
جَمعِ واژۀ آسی، مردمان مملکت آس، - زبان آسیان، لهجه ای از زبان فارسی قدیم: دَنَه، نام زن است به زبان آسیان، (فرهنگ اسدی، خطی)، صابوته، زن پیر باشد بزبان آسیان، هاز، بِدان بزبان آسیان، (فرهنگ اسدی، خطی)
