عید گرفتن. جشن به پا کردن، عید فطر و یا اضحی گرفتن: چرخ بر من عید کرد و هر مهم ماه نو صاع تهی بنمود و بس. خاقانی. بر دل ما عید کرد اندوه تو وز صبر ما هرچه فربه دید ناگه کشت و قربان تازه کرد. خاقانی. شد شام و ندیدم رخ او آه ندیدم فردا نکنم عید که شب ماه ندیدم. ملا نسبتی تهانیسری (از آنندراج)
شکار کردن. شکار گرفتن. صید افکندن. بشکریدن صید: یکی شاه بد هند را نام کید نکردی جز ازدانش و رای صید. فردوسی. از پی خدمت تو تا تو ملک صید کنی به نهاله گه تو راند نخجیر پلنگ. فرخی (دیوان چ دبیرسیاقی). ای شهریار عالم یک چند صید کردی یک چندگاه باید اکنون که می گساری. منوچهری. و خویشتن را چنان در کفۀ او نهاد کی این مزدک پنداشت کی انوشیروان را صید کرد. (فارسنامۀ ابن بلخی ص 89). هرکه در قوم بزرگست امامش خوانند هرکه دل صید کند صاحب دامش خوانند. خاقانی. صید کردی و شادمانه شدی چون شدی شاد سوی خانه شدی. نظامی. پس بوسیلت این فضیلت دل مشتاقان صید کند. (گلستان). خبر از عشق ندارد که ندارد یاری دل نخوانند که صیدش نکند دلداری. سعدی. زلف همچون شست او میکرد صید هر کجا در شهربد جان و دلی. عطار. چون زلف بتان شکستگی عادت کن تا صید هزار دل کنی در نفسی. باباافضل
