اسفرزه، گیاهی بیابانی از خانوادۀ بارهنگ با دانه های ریز قهوه ای رنگ و لعاب دار که مصرف دارویی دارد، اسبغول، اسپرزه، اسپغول، اسپیوش، اسفیوش، بشولیون، بنگو، روف، سابوس، سپیوش، شکم پاره
اسفرزه. (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین). اسبغول. (حاشیۀ فرهنگ اسدی نخجوانی). بشولیون. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). هری تخم. (مهذب الاسماء). فارسیان آنرا اسیلیوس (ظ: اسفیوش) خوانند. (نزههالقلوب). یَنَمه. (المعرب جوالیقی ص 218). بُحدُق. بُحذُف. بُحذُق. (از نشوءاللغه ص 29 و حاشیۀ آن). معرب از کتان بمعنی تخم کتان. ینم. اسپرزه. بزر اسفیوش. سپیوش. اسفیوش. تخم اسفیوس. تخم فسیلیون. تخم اسفرزه. تخم شکم پاره. (یادداشت بخط دهخدا). اسپیغول را گویند. مسکّن تشنگی، محلل، ملین تبهای حاره و غلیان خون و معص و زحیر و نقرس را نافع است. (از ناصرالمعالجین از آنندراج). بپارسی اسفیوش و بیونانی فسلیون و معنی آن برغونی و بشیرازی بنکو گویند، و آن دو نوع است سپید و سیاه، بهترین وی سیاه فربه بود. (از اختیارات بدیعی) : بمثل بزرقطونا است دل اهل کمال تا درست است دوا درشکند سم گردد. ؟ (از یادداشتهای دهخدا). و رجوع به تذکرۀ داود ضریر انطاکی و مخزن الادویه و احکام الحسیه ص 101 شود
