معنی شکسته زبان
- شکسته زبان
- ویژگی کسی که زبانش هنگام حرف زدن می گیرد، الکن، گرفته زبان
واژههای مرتبط با شکسته زبان
شکسته زبان
- شکسته زبان
- آن که زبان نافصیح دارد، آن که لکنت زبان دارد
شکسته زبان
- شکسته زبان
- الکن. گرفته زبان. (ناظم الاطباء). آنکه زبان فصیح ندارد یا لکنت داشته باشد. (آنندراج). الثغ. الکن. آنکه ادای حروف از مخارج بخوبی نتواند و دال را بجای کاف و لام را بجای راء و مانند آن تلفظ کند. کژمژزبان. (یادداشت مؤلف). کسی که زبان او در حرف زدن بگیرد و الفاظ را درست ادا نتواند کرد. (تعلیقات فروزانفر بر فیه ما فیه ص 323) : اگر کسی را در اندرون نظری کژ لابد جوابش کژ می آید و با خود برنمی آید که جواب راست گوید، چنانک کسی شکسته زبان باشد هرچند که خواهد سخن درست گوید نتواند. (فیه مافیه ص 150).
من کیم هندوی شکسته زبان
کاین دلیری کنم چو بی ادبان.
امیرخسرو (از آنندراج).
- شکسته زبانک، شکسته زبان:
گویی زبان شکسته و گنگ است بت ترا
ترکان همه شکسته زبانک بوند نون.
عمارۀ مروزی
شکسته زبانی
- شکسته زبانی
- حالت و صفت شکسته زبان. لثغت. لکنت. ادای حروف از غیر مخرج اصلی آنها. (یادداشت مؤلف).
رجوع به شکسته زبان شود
شکسته گمان
- شکسته گمان
- مخالف. ناموافق. (ناظم الاطباء)
بسته زبان
- بسته زبان
- آنکه برسخن گفتن قادر نباشد
شکسته بال
- شکسته بال
- کنایه از ضعیف و ناتوان
شکسته بال
- شکسته بال
- پرنده ای که بالش شکسته باشد، کنایه از ضعیف، ناتوان، کنایه از ملول، آزرده
کلته زبان
- کلته زبان
- آنکه زبانش بتلفظ درست حروف جاری نگردد کسی که حرفها را از مخرج آنها ادا نتواند کرد: (روز و شب هست در اطراف جهان سر گردان تا یکی کلته زبان جاهل احمق بکجا ست)، (امیر خسرو)
کوته زبان
- کوته زبان
- کسی که در سخن گفتن عاجز باشد آنکه گفتارش فصیح نباشد
