کسی که کارش ستم کردن است، ستم کننده، ستمگر، ظالم، بیدادگر، جبّار، گرداس، جائر، ستم کیش، ظلم پیشه، جفا پیشه، جان آزار، جایر، جفاجو، جفاگر، دژآگاه، مردم گزا، پر جفا، پر جور، استمگر
ظالم. (شرفنامه). متعدی و ظالم. (ناظم الاطباء). ستمگر. ستمگار. غشوم. (منتهی الارب) (ملخص اللغات). جائر. (منتهی الارب) (دهار). باغی. (ربنجنی) : تا روز پدید آید و آسایش گیرد زین علت مکروه و ستمکار و ژکاره. خسروانی (از لغت فرس اسدی ص 438). ستمکاران و جباران بپوشیدنداز بیمت همه سرها بچادرها همه رخها بمعجرها. منوچهری. از ستمکاران بگیر وبا نکوکاران بخور با جهانخواران بغلط و بر جهانداران بتاز. منوچهری. روزی خواهد بود جزا و مکافات را در آن جهان و داوری عادل که از این ستمکاران داد مظلومان بستاند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 196). و متغلبان را که ستمکار بدکردار باشند خارجی باید گفت. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 93). گرگ درّنده گر چه کشتنی است بهتر از مردم ستمکار است. ناصرخسرو. آنکس که ستم کرد بر این شهر ستم دید این را نپسندد ستم از هیچ ستمکار. مسعودسعد. شما رااز جور این... جان ستان ستمکار برهانم. (کلیله و دمنه). کردم با او چنانکه با من کردند باشد مرد ستم رسیده ستمکار. سوزنی. ما بارگه ِ دادیم این رفت ستم بر ما بر قصر ستمکاران تا خود چه رسد خذلان. خاقانی. گهی با بخت گفتی ای ستمکار نکردی تا تویی زین زشت تر کار. نظامی. ستم با مذهب دولت روا نیست که دولت با ستمکار آشنا نیست. نظامی. شاه از بهر دفع ستمکارانست و شحنه برای خونخواران. (گلستان). نماند ستمکار بد روزگار بماند بر او لعنت کردگار. سعدی (گلستان)
آنکه کار او ستم باشد. جابر. ظالم: یکی بانگ برزد به بیدادگر که باش ای ستمگار پرخاشخر. فردوسی. و متغلبان را که ستمگار بدکردار باشند خارجی باید گفت. (تاریخ بیهقی). ای ستمگار و بخیره زده بر پای تبر آنگه آگاه شوی چون بخوری درد ستم. ناصرخسرو. یک گل نروید ار ننهد گل را دست هزارخار ستمگارش. ناصرخسرو. نشگفت که مقهور شد آن لشکر مخذول مقهور شود لشکر سلطان ستمگار. معزی. از گل جمالش بجز خار نمی بینم بس جبار و ستمگار افتاده ست. (سندبادنامه ص 190). نماندستمگار بدروزگار بماند بر او لعنت کردگار. سعدی (بوستان). رجوع به ستمکار شود
