معنی کاسه گاه
- کاسه گاه
- جایی که در ساعت های معیّن کوس و کرنا می زنند، نقاره خانه
واژههای مرتبط با کاسه گاه
کاسه گاه
- کاسه گاه
- نقاره خانه: (شاه بنظاره آن کاسه گاه گر مترک راند فرس را براه) (امیر خسرو)
کاسه گاه
- کاسه گاه
- نقاره خانه را گویند، چه کاسه بمعنی نقاره هم آمده است. (برهان).
شاه بنظارۀ آن کاسه گاه
گرم ترک راند فرس را براه.
امیرخسرو (از آنندراج).
، جائی که نوبت شهریاران زنند، ساقی راهم میگویند. (برهان) ، کنایه از آسمان است. (برهان)
بوسه گاه
- بوسه گاه
- محل بوسه بوسه جای
پایه گاه
- پایه گاه
- جای پا قدم، جانب پای طرف پای مقابل سرگاه، درگاه کفش کن مقدم البیت صف نعال مقابل پیشگاه، پیشگاه تخت مسند، پایاب، پایه اساس، جایگاه مقام منصب مکانت رتبه حد درجه، جای محل، آخور ستورگاه پاگاه طویله اصطبل، مزد حق القدم. -11 اصل و نسب. یا اهل پایگاه. اهل مرتبه. یا پایگاه هوایی. محل و جای برای فرود آمدن هواپیما (مخصوصا هواپیماهای نظامی)
سایه گاه
- سایه گاه
- جایی که سایه دارد
سایه گاه
- سایه گاه
- جایی که سایه دارد، سایبان، جای سایه، جای سایه دار
کاسه مار
- کاسه مار
- نوعی مار: (قدرت انگیخته زخاک انفاق کاسه ماری بصورت آدم) (حکیم شرف الدین)
کاسه سیاه
- کاسه سیاه
- ممسک بخیل: (زر گردد روی آن کاسه سیاه چون ببیند خوان او خوالیگرش) (پوربهای جامی انجمن آرا)
کاسه باز
- کاسه باز
- کسی که کاسه بازی کند، محیل مکار: (از حریفان قمار برده بسی کاسه بازی چنین ندیده کسی) (میر یحیی شیرازی)
