گوشت زیر زنخ. غبغب. (برهان). آن پوست که آویخته بود زیر گلو. (دهار). گوشت آویخته زیر ذقن و آن را طوق گلو نیز گویند و آن از لوازم حسن است. (غیاث) (آنندراج). گوشتی که زیر گلوی خروس و گاو فربه آویخته است. طوق زیر گلوی خروس و گاو و مردم. (منتهی الارب). در خراسان از آن خروس را ’لاری’ و از آن مردم را غبغب و دو گلوله مانند دراز زیر گلوی بُز را دِگلون گویند: میان زنخ در یکی گرد چاه که از چاه یوسف نبد کم به جاه بزیرش درآورده سیمین غبب بلای دل و رنج جان را سبب. شمسی (یوسف و زلیخا). آمیخته مه بر قصب، انگیخته طوق از غبب دستارچه بسته ز شب، بر ماه تابان دیده ام. خاقانی (دیوان ص 465). جان بدستارچه دهم آن را گر غبب طوق در براندازد. خاقانی. انگشت ساقی از غبب غوک نرمتر زلف چو مار در می عیدی شناورش. خاقانی. ساقی تذرورنگ به طوق غبب چو کبک طوقی دگر ز عنبر سارا برافکند. خاقانی. بر غبب و دُم ِ خُرُه، خیز و رکاب باده ده چون دمش از مطوقی چون غببش ز احمری. خاقانی. دستارچه بین ز برگ شمشاد طوق غبب سمنبران را. خاقانی. پروزسبزه دمید بر نمط آبگیر زلف بنفشه خمید بر غبب جویبار. خاقانی قاقم. (بحر الجواهر)
اسپ خیز، توسنی جامه پاره برداشتن اسب هر دو دست و پای راست را با هم و هر دو دست و پای چپ را با هم گاه برین دست و گاه بر آن دست ایستادن اسب، تیز رفتن، نوعی دویدن پویه
