شتاب. (جهانگیری) (برهان). تعجیل. (برهان). عجله: نشستند بر نرم ریگ کبود به اشتاب خوردند چیزی که بود. فردوسی. که این باره را نیست پایاب اوی درنگی شود شیر ز اشتاب اوی. فردوسی. یکایک رسن خواستند آن زمان به اشتاب بستندش اندر میان. فردوسی. دو استاد سپاهانی به اشتاب برون بردند جان از دست غرقاب. عطار. نقلست که او را دیدند که بنماز میدوید، گفتند: چه اشتاب است ؟ گفت: این لشکر که بر در شهر است منتظر من اند. گفتند: کدام لشکر؟ گفت: مردگان گورستان. (تذکره الاولیاء عطار). سبح للّه میکند اشتابشان تنقیۀ تن میکند از بهر جان. مولوی.
