تیغ برآوردن. شمشیر و کارد و جز آن از نیام درآوردن کارزار را. آمادۀ ستیز شدن. ستیز و خصومت کردن: ما خود افتادگان مسکینیم حاجت تیغ برکشیدن نیست. سعدی. جمعی اگر بخون من جمع شوند و متفق با همه تیغ برکشم وز تو سپر بیفکنم. سعدی. شد سپر از دست عقل تا ز کمین عتاب تیغ جفا برکشید ترک زره موی من. سعدی. ، پرتو افکندن خورشید و ماه و جز آن. تابیدن هر چیز درخشانی. نورافشانی کردن: سپهدار ایران به فرزانه گفت که چون برکشد هور تیغ از نهفت. فردوسی. چو خور برکشد تیغ هر بامداد زند بانگی آن بت کشد سرد باد. اسدی (گرشاسب نامه). برکشد تیغ آفتاب، آنگه که چرخ خنجر صبح از میان خواهد کشید. خاقانی
بیرون آمدن. برزدن. طالع شدن: ببود آن شب و خورد و گفت و شنید سپیده چو از کوه سر برکشید. فردوسی. چو از خاور او سوی مشرق کشید ز خاور شب تیره سر برکشید. فردوسی. ، طغیان کردن. یاغی شدن. سرپیچی کردن: رهی کز خداوند سر برکشید ز اندازه پس سرش باید برید. دقیقی
