سید محمد مهدی بن مرتضی بن محمد بن عبدالکریم حسنی طباطبائی بروجردی الاصل، نجفی المسکن از اعاظم علماء اثناعشریه و از بزرگان فقهای امامیه است. مامقانی دررجال درجت او را بین الوثاقه و العصمه ذکر کرده است. بسال 1154 یا 1155 هجری قمری متولد شد و بسال 1212 هجری قمری درگذشت. بر وحید بهبهانی و شیخ یوسف بحرانی و سید حسین قزوینی و شیخ محمد تقی دورقی و آقا محمد باقر هزار جریبی و گروهی دیگر از بزرگان فقها تلمذ کرد. شیخ محمد علی اعسم و سید جواد صاحب مفتاح الکرمه و سید محمد باقر شفتی بر او تلمذ کردند. شرح حال وی درروضات الجنات و قصص العلماء و ریحانهالادب ودیگر کتب تراجم علمای شیعه آمده است. با علو مقامی که در فقه وعلوم دینی داشت و با آنکه گروهی از بزرگان علما بر وی علم آموخته اند مؤلفات فراوانی ندارد. او راست: الاثناعشریات در مراثی. اجماع امر و نهی. ارجوزه در جمل و عقود، اصاله البرائه، تاریخ مکه و مسجدالحرام، دو دریای اسود و ابیض. (ناظم الاطباء) : اشک فشاند آن گهر بی بها غیرت بحرین شدش دیده ها. یحیی کاشی. ، مراد از بحرین در قرآن مجید دوآب است یکی شور و دیگری شیرین. (ناظم الاطباء) شیخ مهدی پسر آخوند ملا محمد جعفر ته باغ لله ای از فضلای کرمان برادر شیخ احمد روحی شهید. رجوع به فرماندهان کرمان چ باستانی پاریزی ص 72 شود
