معنی بادشکن

فرهنگ لغت هوشیار

فرهنگ فارسی معین

بادشکن: دارو که نفخ معده بنشاند، که آروغ آرد و باد معده بیرون کند. بادکش. محلل ریاح. کاسرالریاح. طاردالریاح. تمام دانه های چتریان بواسطۀ اسانس های خود بعنوان بادشکن بکار میروند. (گیاه شناسی گل گلاب ص 234) : زیرۀ سبز بادشکن است.

لغت نامه دهخدا

باد شکن: دارویی که نفخ شکم بنشاند مانند بادیان و زیره سبز داروی ضد نفخ طارد ریاح بادکن

فرهنگ لغت هوشیار

بارشکن: محل داد و ستد و بازارگانی: استرآباد، شهر بارشکن آبادی است. (تحفۀ اهل خراسان)

لغت نامه دهخدا

فرهنگ گویش مازندرانی

بادکن: گسیختگی و پارگی و دریدگی. (ناظم الاطباء) ، قسمی یراق کم عرض به پهنای دو قیطان که بحاشیۀ جامۀ زنان دوختندی زینت را

لغت نامه دهخدا

فرهنگ لغت هوشیار

فرهنگ نامهای ایرانی

واژه‌های مرتبط با بادشکن