بدینگونه آمده است در فرهنگ رشیدی و برهان قاطع و غیاث اللغات و آنندراج و چون تازی نیست باید آلالا نوشته شود: بانگ، شور، نیش سخن پهلو دار گوشه زدن بانگ و شور و غوغا علالوش یا علالای سگ. پارس کردن سگ بانگ سگ، سخن پهلو دار. هیاهو، غوغا، شور
بانگ و شور و غوغا. (برهان) (ناظم الاطباء). علالوش. هیابانگ: بجه از جو، سوی ما آ، که تماشاست در این سو ستر اﷲ علینا، چه علالاست در این کو. مولوی. - علالای سگ، پارس کردن او. بانگ او: زین همه بانگ و علالای سگان هیچ واماند ز راهی کاروان ؟ مولوی. ، تشنیع، کنایه و حرف پهلودار. (برهان) (ناظم الاطباء)
