معنی ستایشگاه
- ستایشگاه
- تخلص، نام یا لقبی که شاعر برای خود انتخاب می کند و در بیت آخر شعر می آورد مانند سعدی، حافظ و خواجو، بیتی که شاعر، نام شعری خود را در آن می آورد
برای مثال به نام و کنیتت آراسته باد / ستایشگاه شعر و خطبه تا حشر (عنصری - ۳۳۲)
واژههای مرتبط با ستایشگاه
ستایشگاه
- ستایشگاه
- جای مدح و ثنا
ستایشگاه
- ستایشگاه
- محل ستایش، بخشی از قصیده و غزل که شاعر در آن از نسیب و تشبیب به ستایش ممدوح گریز زند، شریطه، مخلص، ستایشگر، ستایش کننده، ستاینده، کسی که دیگری را بستاید
ستایشگاه
- ستایشگاه
- شریطه و مخلص شعر را گویند یعنی بیتی که قصیده یا قطعه یا مثنوی بدان تمام شود. (برهان). گریزگاه شعر شعرا از تغزل بمدح ممدوح. (آنندراج). مخلص شعر. (اوبهی) (صحاح الفرس). جای تخلص شعر بود. (لغت فرس اسدی) :
بنام و کنیتت آراسته باد
ستایشگاه شعر و خطبه تا حشر.
عنصری.
، جای بندگی و ستایش. (آنندراج)
سایشگاه
- سایشگاه
- آنجای که از چیزی به چیزی ساید. (یادداشت مؤلف)
آرایشگاه
- آرایشگاه
- جای آرایش مغازه سلمانی
آسایشگاه
- آسایشگاه
- محل آسایش و استراحت
آسایشگاه
- آسایشگاه
- جای آسایش، محل استراحت و خواب، جایی که بیماران نیازمند به مراقبت دائم و طولانی مدت را نگه داری و معالجه کنند، ساناتوریوم
آرایشگاه
- آرایشگاه
- جای آرایش کردن خانم ها یا اصلاح سر و صورت آقایان
نمایشگاه
- نمایشگاه
- جای نمایش دادن، جایی که کالاهای بازرگانی، اشیای صنعتی، محصولات کشاورزی و یا آثار هنری به نمایش گذارده شود
