معنی مناوبه
- مناوبه
- چیزی را نوبتی قرار دادن، نوبت گذاری، عقوبت کردن
واژههای مرتبط با مناوبه
مناوبه
- مناوبه
- کیفر دادن، از پشت آمدن، پستاگذاری بطور نوبه قرار دادن چیزی را، عقوبت کردن، از عقب کسی در آمدن، نوبت گذاری: (معاقبت آنست که سقوط دو حرف از وزنی بر سبیل مناوبت باشد اگر یکی بیفتد البته دیگری برقرار باشد) (المعجم. مد. چا. 47: 1)، عقوبت
مناوبه
- مناوبه
- به جای یکدیگر بایستادن. (تاج المصادر بیهقی). از پی کسی درآمدن و دست به دست گردانیدن و مساهمه کردن. (از اقرب الموارد). از عقب کسی درآمدن و به طور نوبه سواری کردن. (از ناظم الاطباء). رجوع به مناوبت شود، بطور نوبه قرار دادن آب و جز آن را. (از ناظم الاطباء) ، عقوبت کردن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)
منصوبه
- منصوبه
- منصوب، بازی شطرنج، مُهره های شطرنج
متناوبه
- متناوبه
- مونث متناوب
مجاوبه
- مجاوبه
- مجاوبه و مجاوبت در فارسی مونث مجاوب: هم پاسخی به یکدیگر پاسخ دادن جمع مجاوبات
مناسبه
- مناسبه
- مناسبت در فارسی: مانستن جوری، خویشی بستگی مونث مناسب
مناومه
- مناومه
- خوابیدن، جنگیدن
مناوله
- مناوله
- مناولت در فارسی: بخشیدن دهشمندی، عطا کردن عطا بخشیدن، عطا بخشش
مناوبت
- مناوبت
- بطور نوبه قرار دادن چیزی را، عقوبت کردن، از عقب کسی در آمدن، نوبت گذاری: (معاقبت آنست که سقوط دو حرف از وزنی بر سبیل مناوبت باشد اگر یکی بیفتد البته دیگری برقرار باشد) (المعجم. مد. چا. 47: 1)، عقوبت