معنی سخن شنو
- سخن شنو
- شنوندۀ سخن، کنایه از آنکه سخن دیگری را بشنود و اطاعت کند، کنایه از کسی که پند و اندرزی را به گوش گیرد و به کار بندد، پند پذیر
واژههای مرتبط با سخن شنو
سخن شنو
- سخن شنو
- آنکه سخن دیگران را بشنود و بپذیرد مطیع مقابل سخن ناشنو، قابل تربیت
سخن شنو
- سخن شنو
- آنکه بفور تمام استماع سخن نماید. (آنندراج) : من ضامن وی (اریارق) بودمی (خواجه احمد حسن) اما این خداوند بس سخن شنو آمد. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 229).
هر گل نو ز گلرخی یاد همی کند ولی
گوش سخن شنو کجا دیدۀ اعتبار کو.
حافظ
سخن ناشنو
- سخن ناشنو
- آنکه به سخن دیگران اعتنا نکند مقابل سخن شنو، آنکه تربیت نپذیرد
سخن شناس
- سخن شناس
- سخن سنج و سخن دان
سخن سنج
- سخن سنج
- آنکه بر زموز سخن واقف است. سخن فهم سخن شناس ادیب نقاد
سخن ناشنو
- سخن ناشنو
- کسی که به سخن دیگران گوش ندهد و پند نپذیرد، کسی که از اطاعت سر باز می زند
سخن شناس
- سخن شناس
- کسی که نیک وبد شعر یا نوشته ای را دریابد، سخن سنج، شناسندۀ سخن، سخن دان
سخن سنج
- سخن سنج
- کسی که بتواند سخنی را بسنجد و نیک وبد آن را دریابد، سخن سنجنده، سخن شناس، ادیب، کنایه از شاعر
سخن شناس
- سخن شناس
- شناسندۀ سخن. سخندان. سخن سنج. ادیب:
سخن شناسان بر جود او شدید یقین
کجا یقین بود آنجا بکار نیست گمان.
فرخی.
دانی که من آن سخن شناسم
کَابیات نو از کهن شناسم.
نظامی.
چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست
سخن شناس نه ای دلبرا سخن اینجاست.
حافظ.
بر ضمیر خورشید اقتباس هوشمند سخن شناس در نقاب شبهه و اقتباس مخفی نخواهد بود. (حبیب السیر)