معنی مزدیسن
- مزدیسن
- مزدیسنا، زرتشتی، آنکه به دین و آیین زردشت اعتقاد دارد، پیرو زردشت، زردشتی، زردهشتی، مزدیسنی، گبر، گبرک، مزداپرست، بهدین
واژههای مرتبط با مزدیسن
مزدیسن
- مزدیسن
- جمع مزدیسن زرتشت بیرون آمد و دین مزدیسنان آورد
مزدیسن
- مزدیسن
- مرکب از ’دوش’ ریشه مضارع دوشیدن، دوش ها بدوش، دوشیدن از پس دوشیدن، دوشیدن پشت سرهم، لاینقطع دوشیدن، در بیت زیر ازسوزنی ظاهراً معنی پیاپی و متصل می دهد:
تا سخن طفل بود شاعر دانا دایه
خاطرش پستان زو شیر خورد دوشادوش،
سوزنی
مزدیسنی
- مزدیسنی
- زَرتُشتی، کسی که به دین و آیین زردشت اعتقاد دارد، پیرو زردشت
زَردُشتی، زَردهُشتی، مَزدَیَسنا، گَبر، گَبرَک، مَزداپَرَست، بِهدین
مزدیسنا
- مزدیسنا
- زَرتُشتی، کسی که به دین و آیین زردشت اعتقاد دارد، پیرو زردشت
زَردُشتی، زَردهُشتی، مَزدَیَسنی، گَبر، گَبرَک، مَزداپَرَست، بِهدین
مازدیسن
- مازدیسن
- جمع مزدیسن زرتشت بیرون آمد و دین مزدیسنان آورد
مزدیسنا
- مزدیسنا
- خداپرستی، مزدا پرستی، پیرو دین مزدایی
مزدیسنا
- مزدیسنا
- مرکب از ’مزده’، به معنی دانا و در عرف آئین زرتشتی به خدای یگانه اطلاق میگردد + ’یسنا’ به معنی ستایش، کلمه ای است اوستائی، همان زبانی که بخشی از کتاب دینی اوستا بدان بر زبان زرتشت جاری شده است. دین آوردۀ زرتشت. آئین زرتشت. آئین زرتشتی. (از مزدیسنا و تأثیر آن در ادبیات پارسی تألیف دکتر معین ص 2، 3، 20، 21، 525، 526). در حدود هزار و صدسال پیش از مسیح آیین مزدیسنا پدید آمد. (مزدیسنا تألیف دکتر معین ص 3). دین پیغمبر ایران. زرتشت اسپنتمان موسوم است به مزدیسنا، این کلمه صفت است به معنی پرستندۀ مزدا که اسم خدای یگانه است. در اوستا مزدیسن آمده و بسا با صفت ’زرتشتی’ یکجا استعمال شده است، یعنی دین آوردۀ زرتشت، بسا هم با کلمه راستی پرست یکجا آمده است. (یشت ها ج 1 ص 28 تألیف پورداود). مزدیسنی. (از حاشیۀ برهان ج 4 ذیل مزدیسنا و مزدیسنی). زرتشتیان این کلمه (مزدیسنا) را بصورت مزدیسنی نیز تلفظ کنند. (از حاشیۀ برهان ج 4 چ معین ذیل مزدیسنا و مزدیسنی). مزدیسنا مقابل ’دیویسنا’ است که به معنی پرستندۀ دیو یا پروردگار باطل است. (یشت ها تألیف پورداود ج 1 ص 28). دین مزدیسنا از یک طرف بواسطۀ مربوط بودن بدین برهمنان و از طرف دیگر بواسطۀ تماسی که با سایر ادیان داشته در تاریخ مذاهب مقام بسیار مهمی پیدا کرده است. (یشت ها ج 1 ص 1 تألیف پورداود)
مازدیسن
- مازدیسن
- مزدیسن. (فرهنگ فارسی معین). و رجوع به مزدیسن شود
ازدیان
- ازدیان
- آراسته شدن
