در زبان عربی، یکی از معارف است و آن اسمی است که برای معنی مشارالیه وضع شده باشد، به اشارۀ حسیّه بجوارح. و در مانند ’ذلکم اﷲ ربکم’ که اشاره در آن، حسیّه نیست محمول است بر تجوّز. (کشاف اصطلاحات الفنون ج 3 ص 719). در فارسی اسم اشاره دو است: این و آن. هرگاه یکی از این دو با اسم ذکر شود آن را اسم اشاره نامند و چون بجای اسم نشیند آن را ضمیراشاره گویند: ازین مشتی رفیقان ریائی بریدن بهتر است از آشنائی. گوئیادی بود کآن چندان سپاه اندر آن صحرا همی کندند جان بی سپاهی آن سپه را نیست کرد در جهان کس را نبوده ست این توان هیچ شه را در جهان آن زهره نیست کو سخن راند ز ایران بر زبان. فرخی
