لقبی است که در نیمۀ دوم قرن چهارم هجری بر علما و شیوخ متصوفه اطلاق می شده و در اوائل عهد ممالیک در مصر و شام از القاب تشریفاتی بود نه از القاب رسمی اما پس از آنکه این لقب بر مفتی اعظم عثمانی اطلاق گردید ارج و منزلتی یافت و جنبۀ رسمی پیدا نمود، و در قرن هفتم هجری این لقب بر مفتیان متنفذ نیز اطلاق می شد و در ایران بزمان صفویان به کسانی که در رأس قوه قضائیه قرار داشتند و از طرف صدراعظم منصوب می شده اند اطلاق میگردید. (از دائره المعارف اسلامی) ، لقب رئیس مفتیان و قضات دولت عثمانی که او را سلطان تعیین می کرد. (یادداشت مؤلف)
لقب اسعد بن محمد بن اسماعیل بن شیخ الاسلام. او راست: تخمیس قصیده الهمزیه بوصیری. (از کشف الظنون) لقب ابن القیم جوزی. (از دایرهالمعارف اسلامی) لقب ابن تیمیه. (از دایرهالمعارف اسلامی) لقب شهیدی هروی. او راست: الرساله الحمویه. (از کشف الظنون). رجوع به احمد بن یحیی بن سعدالدین مسع-ود ش-ود
ظهیرالدین طغتگین مؤسس اتابکان دمشق (آل بوری). جلوس 497 هجری قمری وی از جملۀ رؤسای لشکری سلجوقیان بود که بمقام اتابکی بعض شاهزادگان این خاندان رسید و مدتی نیز خود زمام امور را بدست گرفت. طغتگین از ممالیکی است که سلطان تتش او را آزاد کرد و پس از سال 488 هجری قمری به اتابکی پسرش دقاق در دمشق گماشته بود. طغتگین پس از مرگ دقاق حکومت او را تصرف کرد و مؤسس سلسلۀ اتابکان بوری گردید. (فرهنگ فارسی معین)
کیاالهراسی یا کیای هراسی متوفا به سال 504 هجری قمری ازدانشمندان نامی قرن پنجم و ششم هجری و از شاگردان ابوالمعالی و همدرس امام محمد غزالی بود که بسبب آمدن لفظ (کیا) با اسم او که با نام بعضی از پادشاهان اسماعیلیه موافق می افتاد، مورد اتهام قرار گرفت و مدتی گرفتار بود. (از غزالی نامه ص 4 و 30 و 33 و 139)
