قرابت. خویشاوندی. نزدیکی بواسطۀ نسبت از طرف پدر یا مادر و جز آن. (ناظم الاطباء). عَصَبیَّت. سَبَب. قرابت نسبی و سببی. نَسَب. قرابت ِ رَحِم. اُدمَه. رَحِم ِ. صِلَه اِل ّ. مقربه. لَحمَه. پیوند. (یادداشت مؤلف) : بدین خویشی ما جهان رام گشت همه کام بیهوده پدرام گشت. فردوسی. یکی خلعت افکند بر خانگی فزونتر ز خویشی و بیگانگی. فردوسی. هگرز آشنایی بود همچو خویشی که پیوسته زو شد نبی را تبارش. ناصرخسرو. چو بر تو گردد معلوم ازین سخن پس ازین بچشم خویشی داری بحق بنده نظر. سوزنی. میان بنده و تو خویشی است مستحکم بپرس و بررس این را ز دوستان پدر. سوزنی. من که نانشان خورم بدرویشی کی نهم چشم خویش بر خویشی. نظامی. بر آن سبزه شبیخون کرد بیشی که با آن سرخ گلها داشت خویشی. نظامی. ای فلکها بخویشی تو بلند هم فلک زاد و هم فلک پیوند. نظامی. و اندر آن شهر از قرابت کیستت خویشی و پیوستگی با چیستت. مولوی. خوله، خویشی از جهت مادر. نُسبَه یا نِسبَه. خویشی پدری خاصه. (منتهی الارب). دناوه، خویشی و قرابت. (منتهی الارب). - امثال: خویشی به خوشی سودا برضا، نظیر: حساب بحساب کاکا برادر - خویشی داشتن، قوم خویش بودن. پیوند داشتن. - ، نزدیکی داشتن علاقه و پیوند و مناسبت داشتن: ندارد دلش خویشیی با خرد به بیداد جان را همی پرورد. فردوسی. خطرهاست در کار شاهان بسی که با شاه خویشی ندارد کسی. فردوسی. سدیگر که با گنج خویشی کند بدینار کوشد که بیشی کند. فردوسی. چو با عالم خویش بیگانه گشتم سر خویشی هر دو عالم ندارم. خاقانی. - خویشی کردن، پیوند خانوادگی کردن. نسبت سببی یافتن: وز آن پس یکی با تو خویشی کنم چو خویشی کنم رای بیشی کنم. فردوسی. کرده با جنبش فلک خویشی باد را داده منزلی پیشی. نظامی. ، صلۀ رحم. (یادداشت مؤلف) ، ذات خود. نفس خود: کردی از صدق و اعتقاد و یقین خویشی خویش را بحق تسلیم. ناصرخسرو
نوعی از پارچۀ پوشیدنی باشد. (برهان قاطع) : بجان خشیشی سنجاب ما طلب دارد یکی که باشدش از گرم و سرد دهر خبر. نظام قاری. بنگر خط غبار خشیشی که صفحه ای زان خط بهیچ کاغذ و دفتر نوشته اند. نظام قاری. گاه همچون خشیشی مواج بمثال ستارگان سماء. نظام قاری
