معنی خوش الحان

خوش الحان: خوش آواز، دارای آواز و صدای خوشایند و دلنشین
خوش خوٰان، خوش لحن، خوش نوا، خوش گو، خوش سرا، عالی آوازه

فرهنگ لغت هوشیار

خوش الحان: خوش آواز. خوش صوت. خوش نغمه:
صبوحی زناشویی جام و می را
صراحی خطیبی خوش الحان نماید.
خاقانی.
ای دریغا مرغ خوش الحان من
راح روح و روضه و ریحان من.
مولوی.
چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست
روم بگلشن رضوان که مرغ آن چمنم.
حافظ.
گفتم اکنون سخن خوش که بگوید با من
چون شکرلهجۀ خوشخوان خوش الحان میگفت.
حافظ.
- بلبل خوش الحان، بلبل خوش نغمه. هزاردستان خوب آواز: بلبل خوش الحان و دیگر مرغان بر آن بهزار دستان از نشاط نعره زنان. (ترجمه محاسن اصفهان).
رونق عهد شبابست دگر بستان را
میرسد مژدۀ گل بلبل خوش الحان را.
حافظ.
ز بلبلان خوش الحان در این چمن صائب
مرید زمزمۀ حافظ خوش الحان باش.
صائب

لغت نامه دهخدا

خوش الحان: خوش آواز، خوشخوان، خوش نوا، خوش نغمه، خوش صدا، خوش صورت
متضاد: بدالحان، بدصدا

فرهنگ واژه مترادف متضاد

فرهنگ لغت هوشیار

لغت نامه دهخدا

خوش آلان: دهی است از دهستان برادوست بخش صومای شهرستان ارومیه، واقع در جنوب خاوری هشتیان با هوای سرد و 104 تن سکنه. راه ارابه رو. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا

فرهنگ لغت هوشیار

خوش لحن: خُوش آواز، دارای آواز و صدای خوشایند و دلنشین
خُوش خوٰان، خُوش نَوا، خُوش اَلحان، خُوش گو، خُوش سَرا، عالی آوازه

فرهنگ فارسی عمید

خوش لحن: خوش آهنگ. آنکه آوازش مطبوع و دلپسند باشد. (ناظم الاطباء) :
سوزنی در باغ مدح میر عالم زین دین
بلبل خوش لحن و خوش دستان و شیرین نغمتی.
سوزنی

لغت نامه دهخدا

واژه‌های مرتبط با خوش الحان