معنی مردم گریز
- مردم گریز
- آنکه از مردم بگریزد و گوشه نشینی اختیار کند
واژههای مرتبط با مردم گریز
مردم گریز
- مردم گریز
- آنکه از مردم دوری جوید معتزل
مردم گریز
- مردم گریز
- آدمی بدور. مردم بدور. یالقوزک. (یادداشت مؤلف). گریزنده و نفور از مردم. که از مصاحبت و معاشرت دیگران پرهیز دارد. وحشی خوی و رمندۀ کم معاشرت
مردم گریز
- مردم گریز
- گوشه گیر، گوشه نشین، منزوی، انزواجو، انزواطلب، عزلت گزین
متضاد: انسان دوست، مردم ستان، مردم آمیز، مردم دوست، معاشرتی
مردم گریزی
- مردم گریزی
- گوشه گیری. اعتزال. عمل مردم گریز. رجوع به مردم گریز شود
مردم آمیز
- مردم آمیز
- خوش خو و با ادب، آنکه با مردم آمیزش و معاشرت کند
مردم فریب
- مردم فریب
- فریب دهندۀ مردم، آنکه دیگران را فریب بدهد، حیله گر،
برای مِثال بیامد یکی پیر مردم فریب / تو را دل پر از بیم کرد و نهیب (فردوسی - ۵/۸۹ حاشیه)
مردم فریب
- مردم فریب
- آنکه دیگران را بفریبد محیل حیله گر: بیامد یکی پیر مردم فریب ترا دل پر از بیم کرد و نهیب. (شا)
مردم آمیز
- مردم آمیز
- آنکه با مردم آمیزش کند بسیار معاشرت: چون بریش آمدو بلعنت شد (امرد) مردم آمیز و مهر جوی بود. (گلستان)
مردم آمیز
- مردم آمیز
- خلیق متواضع. (آنندراج). مردم جوش. که با خلایق بجوشد و خوشرفتاری و معاشرت کند. مقابل مردم گریز:
چون به ریش آمد و به لعنت شد
مردم آمیز و صلح جوی بود.
سعدی