جدول جو
جدول جو

معنی غالیه مو

غالیه مو
ویژگی آنکه زلف سیاه و خوش بو دارد، سیه موی
تصویری از غالیه مو
تصویر غالیه مو
فرهنگ فارسی عمید

واژه‌های مرتبط با غالیه مو

غالیه بو

غالیه بو
آنچه بوی غالیه می دهد، برای مِثال من و آن جعدموی غالیه بوی / من و آن ماهروی حور نژاد (رودکی - ۴۹۵)
غالیه بو
فرهنگ فارسی عمید

غالیه موی

غالیه موی
آنکه زلف و موی سیاه و مشکین دارد. غالیه زلف. سیه موی:
بناز گفتمش ای ماهروی غالیه موی
که ماه روشنی از روی تو ستاند وام.
فرخی.
هوای صحبت آن ماهروی غالیه موی
نه من ز رنج کشیدن چنین شدم لاغر.
فرخی.
هوای خدمت آن خواجۀ بزرگ نسب
جواب دادم کای ماهروی غالیه موی.
فرخی.
دست برزن به زنخدان بت غالیه موی
که بودچاه زنخدانش ترا غالیه دان.
فرخی.
جام صهبا گیر از دست بت غالیه موی
دست تو خوب نباشد که بصهبا نشود.
منوچهری.
و رجوع به غالیه زلف و غالیه جعد و غالیه زلفین شود
لغت نامه دهخدا

غالیه بو

غالیه بو
غالیه بوی. رجوع به غالیه بوی شود:
بخواب دوش چنان دیدمی که زلفینش
گرفته بودم و دستم هنوز غالیه بوست.
سعدی
لغت نامه دهخدا

غالیه خط

غالیه خط
جوانی که موی روی لبش نورسته و سیاه باشد، برای مِثال آن غالیه خط گر سوی ما نامه نوشتی / گردون ورق هستی ما درننوَشتی (حافظ - ۸۷۰)
غالیه خط
فرهنگ فارسی عمید

غالیه سا

غالیه سا
آنکه غالیه بساید، غالیه ساینده، برای مِثال باد صبح از نسیم نافه گشای / بر سواد بنفشه غالیه سای (نظامی۴ - ۷۱۳)، کنایه از خوش بو، معطر، برای مِثال مگر تو شانه زدی زلف عنبر افشان را / که باد غالیه سای است و خاک عنبربوست (حافظ - ۱۳۰)
غالیه سا
فرهنگ فارسی عمید

غالیه گون

غالیه گون
غالیه فام. توضیح شاعران آن را صفت زلف و خط آورند
غالیه گون
فرهنگ لغت هوشیار

غالیه خور

غالیه خور
خورنده غالیه، خورنده سیاهی: قلم غالیه خور (خاقانی)
غالیه خور
فرهنگ لغت هوشیار