معنی باددم
- باددم
- بادانبان، انبان باد، دمۀ آهنگران، دم، دمه
واژههای مرتبط با باددم
باددم
- باددم
- کنایه از کسی است که خود را پر از باد نخوت و غرور کند و متکبر و متجبر نشیند. (برهان) (ناظم الاطباء)، کُند. بطی ٔ:
بود راه روزی بر او تار و تنگ
بجوی اندرون آب او بادرنگ.
فردوسی.
بکارآگهان گفت راز از نخست
ز لشکر همی کرد باید درست
که با او یکی اند لشکر بجنگ
کزو گردد این کار ما بادرنگ.
فردوسی.
رجوع به ’با’ شود
باقدم
- باقدم
- عاقبت کار باشد از هر شغلی و کاری، و پایان و سرانجام کار
بافدم
- بافدم
- سرانجام، عاقبت
بازدم
- بازدم
- هوائی که از ریه خارجی می شود
بادام
- بادام
- میوه ای کوچک و کشیده با دو پوسته یکی نرم و سبز و دیگری سخت و چوبی
بادام
- بادام
- درختی از تیره گل سرخیان که سر دسته بادامیها است. گلها و برگهایش شبیه گلها و برگهای درخت هلو است. گلها شامل 5 کاسبرگ و 5 گلبرگ و 25 تا 30 پرچم است، چشم محبوب: ئهانت پسته و چشمانت بادام، مقدار اندک اندازه کم: یک بادام نان. یا بادام زمینی. سعد سلطانی، پسته زمینی
بادودم
- بادودم
- عجب، غرور، خودنمایی، خودستایی،
برای مِثال بیاراست آن جنگ را پیلسُم / همی راند چون شیر با بادودم (فردوسی - ۲/۳۹۶)
بازدم
- بازدم
- هوایی که از ریه خارج می شود، زفیر
بادرم
- بادرم
- بیهوده، بی اثر،
برای مِثال چون به ایشان بازخورد آسیب شاه کامیاب / جنگ ایشان عجز گشت و سحر ایشان بادرم ، از کار بازمانده، تباه، کار بیهوده(عنصری - ۳۴۰ حاشیه)
