جایی که درخت و بوتۀ گل بسیار باشد، گلزار، گلشن. در شعر گاهی به جهت ضرورت گلستان می گویند، برای مثال گل دگر ره به گلستان آمد / وارۀ باغ و بوستان آمد (رودکی۱ - ۱۹)
دهی است از دهستان کیوی بخش سنجید شهرستان هروآباد، واقع در 17هزارگزی خاور مرکز بخش کیوی و 12هزارگزی راه شوسۀ هروآباد به میانه. هوای آن سرد و دارای 798 تن سکنه است. آب آن از چشمه و محصول آن غلات و حبوبات است. شغل اهالی زراعت و گله داری و راه آن مالرو و دارای مراتع و مزارع در کوههای طالش است. محل سکنای ایل شاطرانلو میباشد. در دو محل بفاصله هزار گز به نام گلستان بالا (علیا) و گلستان پائین (سفلی) معروف است و سکنۀ گلستان پائین 291 تن است. دارای دبستان است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)
کنیزک سلطان یمین الدوله محمود غزنوی است، سلطان یمین الدوله را به مشاهدۀ او استیناسی تمام و به مغازلۀ او رغبتی بر کمال بود چون به باد خزان وفات ورقات آن گلستان بر خاک ریخت و از آن (در حضرت) شاه نقل کردند او جزع بسیار کرد و این سه بیت در مرثیه پرداخت: تا تو ای ماه زیر خاک شدی خاک را بر سپهر فضل آمد دل جزع کرد، گفتم ای دل صبر این قضا از خدای عدل آمد آدم از خاک بود و خاکی شد هرکه زو زاد باز اصل آمد. (از لباب الالباب ص 24 چ سعید نفیسی)
مُرَکَّب اَز: گل + ستان، پسوند مکان، گلستو. آنجا که گل بسیار باشد. (حاشیۀ برهان قاطع چ معین)، محل روییدن گل. جایی که گل روید. محل دمیدن گل و سبزه. گلزار: تهمتن ببردش به زابلستان نشستنگهی ساخت در گلستان. فردوسی. نه همی بازشناسند عبیر از سرگین نه گلستان بشناسند ز آبستنگاه. قریع الدهر. گلستان بهرمان دارد همانا شیرخوارستی لباس کودکان شیرخواره بهرمانستی. فرخی. زیرا که نیست از گل و از یاسمن کمی تا کم شده ست آفت سرما ز گلستان. منوچهری. گیاهی چند خود روید به بستان دهندش آب در سایه ی گلستان. (ویس و رامین)، شاه چو دل برکند ز بزم گلستان آسان آرد به چنگ مملکت آسان. ابوحنیفۀ اسکافی (از تاریخ بیهقی چ فیاض ص 635)، یکی فرخنده گل بودی که اکنون همی فردوس شاید گلستانت. ناصرخسرو. آب را چون مدد بود هم از آب گلستان گردد آنچه بود خراب. سنایی. ناهید سزد هزاردستان کایوان تو گلستان ببینم. خاقانی. قصرش گلستان ارم صدرش دبستان کرم در هر شبستان از نعم بستان نو پرداخته. خاقانی. ز نرگس وز بنفشه صحن خرگاه گلستانی نهاده در نظرگاه. نظامی. خال مشکین بر گلستان میزنی دل همی سوزی و بر جان میزنی. عطار. این عجب بلبل که بگشاید دهان تا خورد او خار را با گلستان. مولوی. گر شاهد است سبزه بر اطراف گلستان بر عارضین شاهد گلروی خوشتر است. سعدی (بدایع)، در گلستان ارم دوش چو از لطف صبا زلف سنبل به نسیم سحری می آشفت. حافظ. هم گلستان خیالم ز تو پر نقش و نگار هم مشام دلم از زلف سمن سای تو خوش. حافظ
