مشک ساره. جای خوشبوی شده از بوی مشک. (ناظم الاطباء). جایی که از مشک و دیگر عطریات معطر باشد. (آنندراج). معطر. خوشبوی که بوی مشک دهد: که گررای می داری و میگسار هَمَت می بود هم بت مشک سار. اسدی. ، مشکین. دارای مشک: همی برد هر شیر جنگی شکار گرفته به بر آهوی مشک سار. اسدی
