ندرهً، بندرت، بر سبیل ندرت، گاهی دون گاهی، وقتی دون وقتی، مکرر ولی کم و بزمانهای دور از یکدیگر، احیاناً، لحظه به لحظه، زمان به زمان: به دربند ارگ آمدی گاه گاه همی کردی از دور بر وی نگاه، فردوسی، نگفتی سخن جز ز نقصان ماه که یک شب کم آید همی گاه گاه، فردوسی، نکردم همی یاد گفتار شاه چنین گفت با من همی گاه گاه، فردوسی، بکس روی منمای جز گاه گاه بهر هفته ای برنشین با سپاه، (گرشاسب نامه)، و سبب آنکه میخواره را گاه گاه قی افتد و گاه اسهال نگذارد که خلط بدور معده گرد آید، (نوروزنامه)، چشم را نگاه دارند از خواندن خطهاءِ باریک الا گاه گاه بر سبیل ریاضت، (ذخیرۀ خوارزمشاهی)، و گاه گاه در آن مینگریست، (کلیله و دمنه)، چو گردد جهان گاه گاه از نورد به گرمای گرم و به سرمای سرد، نظامی، عمرها باید بنادر گاه گاه تا که بینا از قضا افتد به چاه، مولوی، به دیدار شیخ آمدی گاه گاه خدادوست در وی نکردی نگاه، سعدی (بوستان)، و اهل قرابت را گاه گاه بنوازد، (مجالس سعدی)، ای ماه سروقامت، شکرانۀ سلامت از حال زیردستان میپرس گاه گاهی، سعدی (بدایع)، من آن نگین سلیمان بهیچ نستانم که گاه گاه در او دست اهرمن باشد، حافظ، گاه گاه این معتقد به صحبت شریف ایشان می رسید، (انیس الطالبین ص 24 نسخۀ خطی کتاب خانه مؤلف)، و گاه گاه به قصابی مشغول می بودم، (انیس الطالبین ص 126 نسخۀ خطی کتاب خانه مؤلف)، رجوع به گاه شود
دهی است از دهستان جانکی بخش لردگان شهرستان شهرکرد که در 5 هزارگزی شمال خاور لردگان، متصل به راه عمومی لردگان به پل کره واقع شده، جلگه و معتدل است و 138 تن سکنه دارد، آبش از چشمه، محصولش غلات آبی و دیمی، شغل اهالی زراعت، گله داری و ذغال سوزی، صنایع دستی جاجیم بافی و راهش مالرو است، (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 10)
جایی که مردم اجلاف و هرزه چانه درآنجا جمع باشند. (آنندراج) (بهار عجم) : حرفی که دگر نامزد مجلس شاه است افسانۀ آیند و روند گله گاه است. حکیم شفایی (از آنندراج)
ده کوچکی است از دهستان شاه ولی بخش مرکزی شهرستان شوشتر که در 24هزارگزی باختر شوشتر و 16هزارگزی جنوب باختری راه شوسۀ دزفول به شوشتر واقع شده و دارای 50 تن سکنه است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)
