گیاهی با ساقه های بلند مایل به سفید، گل های زرد و طعمی تلخ که در ساحل دریا یا رودخانه می روید و در طب قدیم برای معالجۀ زکام، سرفه و تنگی نفس به کار می رفته
نباتی است بقدر ذرعی، تیره رنگ و مایل به سفیدی، و برگش مانند برگ حنا و کوچکتر از آن، گلش زرد و مجتمع و تخمش مانند تخم تره تیزک و بیخش خوشبو، منبتش کنار دریاها، و گرم و خشک وبغایت مقوی باه و رافع زکام و عسرالنفس و سرفه و ربو و ریاح غلیظه. ضماد او محلل صلابات و رافع مفاصل و نقرس و عرق النسا و ورم انثیان و فسخ عصب، و مربای بیخ او انفع از زنجبیل و هاضم و مسخن معده و گرده و مثانه و مدر بول و محرک باه و محلل مواد بارده است. (از تحفۀ حکیم مؤمن). درختکی است به بالای ذراعی و گاهی کمی بلندتر، و برگ حناء صغیر را ماند. ریشه آن خوشبوست و کشیشان از شاخ آن فتیلۀ چراغ کنند، و آن را در مصر زنجبیلیه نامند. (از یادداشت بخط مؤلف)
