معنی اسلامبولی

اسلامبولی: آنچه منسوب به اسلامبول (استانبول) باشد، اهل اسلامبول از مردم استانبول، ظرفی حلبی که برای بردن گل و گچ در بنایی بکار برند

فرهنگ لغت هوشیار

لغت نامه دهخدا

استامبولی: منسوب به استامبول. کالایی که در استامبول سازند و صادر کنند، اهل استامبول از مردم استامبول بدان سخن میگویند و با ترکی معمول در آذربایجان ایران و شوروی تفاوت دارد، پلویی که از برنج و گوجه فرنگی پزند

فرهنگ لغت هوشیار

فرهنگ فارسی معین

استامبولی: آن چه منسوب به استامبول باشد، از مردم استامبول (ترکیه)، اهل استامبول

فرهنگ فارسی معین

استامبولی: از مردم استامبول، زبان ترکی رایج در ترکیه،
نوعی غذا که با برنج، گوشت، گوجه فرنگی و سیب زمینی تهیه می شود، استانبولی پلو،
نوعی ظرف فلزی شبیه لگن که در کارهای ساختمانی برای حمل گل و گچ به کار می رود

فرهنگ فارسی عمید

اسلامبول: استانبول. استامبول. دارالسعاده. قسطنطنیه. پایتخت دولت عثمانی و یکی از شهرهای بزرگ دولت جمهوری ترکیه. این شهر بار اول بدست سلطان محمد دوم ملقب بفاتح گشاده شد (بسال 858 هجری قمری). ’بلده طیبه’ ماده تاریخ این فتح است. رجوع باستانبول و فهرست فیه مافیه و مجمل التواریخ و القصص ص 135 و فهرست تاریخ ادبیات ایران تألیف براون ج 3 ترجمه حکمت و ج 4 ترجمه رشید یاسمی و کتاب النقود ص 139 و 165 و فهرست مجمل التواریخ گلستانه شود، هر نبات راست که کجی نداشته باشد، اَسلۀ زبان، طرَف زبان. باریکی زبان. طرف نازک زبان. سر زبان. (مهذب الاسماء). اسلۀ لسان.
و ازین کلمه است حروف اسلیه. ج، اَسَلات، سر مرفق، سرنیزه، اسلۀ نَصل، نوک پیکان، اَسَلۀ نعل، نوک کفش. سر کفش، اَسَلۀ ذراع،طرف باریک ذراع که متصل کف است. باریک نای ارش. (مهذب الاسماء). سر ارش، اَسَلۀ بعیر، نَرَۀ آن

لغت نامه دهخدا

استانبولی: منسوب به استانبول. کالایی که در استانبول سازند و صادر کنند، اهل استانبول از مردم استانبول، ظرفی است آهنی یا ساخته از حلبی به شکل لگن که در آن گل و گچ میریزند

فرهنگ لغت هوشیار

اسلامعلی: ابن یارعلی بخش. از امرای عهد سلطان حسین میرزا و محمدزمان میرزای تیموری. (حبیب السیر جزو3 از ج 3 ص 319)

لغت نامه دهخدا

واژه‌های مرتبط با اسلامبولی