ناخن. ج، اظفار، اظافیر، کلیل الظُفر و مقَلّم ُالظُفر، مرد سست بددل و ذلیل خوار، ناخنۀ چشم، کمان سوای بستنگاه زه کمان و یا گوشه و نوک کمان. پس گوشۀ کمان. (مهذب الاسماء) ، ما بالدّار ظُفر، احدی در خانه نیست، رأیته ُ بظفره، أی بنفسه، دیدم خود او را، کل ذی ظُفر (قرآن 146/6). در قرآن کریم، شامل ذوات المناسم از انعام و ابل باشد، چه منسم به جای ناخن آنان باشد. ذوظفر، صاحب مخلب و چنگال از مرغان و صاحب حافر از دواب و صاحب ناب از سباع. (مهذب الاسماء)
