پناه بر خدا پناه برخدا (از آفتها و شرها)، (بهنگام ذکر امری مکروه یا گناهی استعمال شود)، ... و چون العیاذ بالله از بندگان عصیانی و استخفافی بر شریعت رود
پناه بر خدا. نعوذ باﷲ. پناه میبرم بخدا: و العیاذ باﷲ مدت شش سال و نیم تا روزگار یزدجردبن شهریار آخر ملوک فرس برین جمله یاد کرده آمد. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 108). رجوع به عیاذ شود
پس پناه بر خدا (از دست شیطان)، ترکیبی است که در مورد تحذیر واستنکاف از قبول امری بکار رود: اگر فالعیاذ بالله میان ما مکاشفتی بپاشود ناچار خونها ریزند، پس پناه بر خدا
پس پناه بر خدا از دست شیطان. (یادداشت بخط مؤلف). در مورد تحذیر و استنکاف از قبول امری به کار رود. صورتی از ’اعوذ باﷲ من الشیطان الرجیم’ است: اگر فالعیاذباﷲ میان ما مکاشفتی به پای شود، ناچار خونها ریزند. (تاریخ بیهقی)
